Oficer wojsk polskich, szlachcic herbu Łabędź, urodzony w 1781 roku, syn Szymona. Służbę wojskową rozpoczął w Księstwie Warszawskim w pułku kirasjerów dowodzonym przez Stanisława Małachowskiego. W 1811 roku został przeniesiony do pułku ułanów wystawionego przez Adama Potockiego, brał udział w kampanii 1812 roku, walczył pod Mirem i Możajskiem, a według niektórych przekazów także pod Lipskiem. Zwolniony z wojska w 1816 roku osiadł w Krakowie, podejmując pracę w jednym z wydziałów Senatu Rządzącego Wolnego Miasta Krakowa na etacie adiunkta. Z urzędniczego stanowiska w roku 1820 w wyniku wyborów awansował do Senatu Rządzącego, a cztery lata później uzyskał status senatora dożywotniego. W Senacie związany był z grupą konserwatywno- szlachecką wspierającą prezesa Senatu Stanisława Wodzickiego (nr 647). W 1823 roku w zastępstwie prezesa witał w Chrzanowie cara Aleksandra I powracającego z kongresu w Weronie. Od roku 1827 zajmował stanowisko naczelnika Dyrekcji Policji. W 1828 roku został włączony do prac komisji przygotowującej projekt poprawek do konstytucji Wolnego Miasta Krakowa. Jako delegat Senatu do Zgromadzenia Reprezentantów w 1838 roku bronił senatora Feliksa Grodzickiego (nr 649) oskarżonego o defraudację miejskich pieniędzy. W latach 1831 i 1832 dwukrotnie był senatorem prezydującym (w sytuacji przedłużającego się wakatu na urzędzie prezesa po odejściu Stanisława Wodzickiego senatorowie na zmianę pełnili w miesięcznych kadencjach obowiązki prezesa Senatu). Podobnie w roku 1840, po odejściu z urzędu prezesa Józefa Hallera (nr 665), trzykrotnie w miesięcznych kadencjach stawał na czele miasta. W roku 1841 Ludwik Cyrus Sobolewski powołany został przez Senat do komisji mającej zająć się przedłużeniem traktatu handlowego z Królestwem Polskim, wygasającego w 1842 roku. Żonaty z Katarzyną z Rawiczów Gawrońskich, miał trójkę dzieci, wśród nich Konstantego, uczestnika rewolucji krakowskiej 1846 roku, dziennikarza. Zmarł 17 lub 18 lutego 1858 roku w Krakowie, pochowano go na cmentarzu Salwatorskim.
