Christopherus (Chrzysztoph, Krzysztoph) Kraus
Kupiec żelazny, sekretarz królewski, syn kupca Dawida, ławnika przedmieścia Garbary, i Jadwigi Szwandrowicówny, starszy brat rajcy Stanisława (nr 540). Studiował na Uniwersytecie Krakowskim. W latach 1649–1653 był ławnikiem sądowym, a w połowie 1653 roku został wybrany do rady miejskiej, na miejsce po Mateuszu Gruszczyńskim (nr 477), w której zasiadł na 23 lata. Dziesięciokrotnie wchodził do rady urzędującej i pełnił funkcję burmistrza. W obliczu zagrożenia okupacją szwedzką odpowiadał za rewizję zapasów żywności w kwartale sławkowskim, później bronił przed rabunkiem kościół Dominikanów oraz klasztorny skarbiec i bibliotekę. Był jednym z delegatów do pertraktacji z gubernatorem szwedzkim. Uważany był za stronnika Karola Gustawa, mówiono, że wskazywał Szwedom bogate kamienice duchowne i szlacheckie, aby bronić własności miejskiej. Od roku 1650 był prowizorem szpitala św. Ducha, później także kościoła Mariackiego, wspomagał finansowo jego orkiestrę. Często udzielał miastu bieżących pożyczek (na poselstwa, honoraria dla rajców, prezenty dla króla, królowej i biskupa krakowskiego). W 1655 roku został królem kurkowym. W połowie XVII wieku zaliczany był do najbogatszych kupców krakowskich, specjalizował się w handlu tak zwanymi towarami norymberskimi (kosy, kłódki, piły, rury do rusznic i karabinów) oraz spożywczymi. Miał kamienicę przy ul. św. Jana (nr 12), zwaną „Krauzowską”, folwark Prądnik i wieś Piotrkowice koło Książa Wielkiego. Był dwukrotnie żonaty: z Jadwigą, córką rajcy Wojciecha Celesty (nr 476), a następnie z wdową Barbarą Rozdzyną ze Lwowa. Zmarł 26 sierpnia 1676 roku na dezynterię, pozostawiając synów Krzysztofa młodszego, rajcę (nr 544), i Andrzeja, ławnika krakowskiego. Jego miejsce w radzie zajął Jan Krakier (nr 545).
