Lata 1915–1928 to okres wojny światowej, finalnie prowadzącej m.in. do rozpadu w roku 1918 monarchii austro-węgierskiej i odrodzenia Rzeczypospolitej Polskiej, oraz czas powojenny. W zmieniającej się Europie odrodzona i niepodległa Polska tworzyła swoją nową państwowość, scalając dawne ziemie zaborcze i wprowadzając przyjęty model ustrojowy oparty na zasadach republiki konstytucyjnej – było to pierwsze 10-lecie II Rzeczypospolitej. W wymiarze lokalnym natomiast to pierwsze lata zakończonego sukcesem projektu stworzenia Wielkiego Krakowa, czyli miasta w nowym kształcie terytorialnym, niezbędnym dla jego dalszego rozwoju. Jednocześnie są to ostatnie chwile pozostawania miasta, od 1866 r. rządzącego się w ramach tzw. autonomii galicyjskiej, pod zaborem austriackim. 31 października 1918 r. w gmachu Magistratu Austriacy oddali władzę w Krakowie w ręce Polskiej Komisji Likwidacyjnej (działo się to w gabinecie prezydenta miasta, przy tym samym stole, przy którym dzisiaj zatwierdzany jest plan obchodów 100-lecia tamtych wydarzeń). Nowe warunki państwowo-ustrojowe i polityczne doprowadziły do zawieszenia w latach 1924–1926 działania Rady Miejskiej i wprowadzenia władzy komisarycznej. Bez względu na to Kraków w latach 1918–1928 rozwijał się dynamicznie i była to dla miasta dobra dekada.
