Wielka lokacja Krakowa na prawie magdeburskim miała miejsce w roku 1257, za panowania księcia Bolesława Wstydliwego. Pierwsza znana wzmianka o istnieniu w Krakowie podziału miasta na kwartały pochodzi z roku 1396, z okresu panowania królowej Jadwigi Andegaweńskiej i iure uxoris króla Władysława II Jagiełły. W owym przedziale czasowym podział ten musiał zostać ukształtowany i w określonej formie usankcjonowany. Kiedy to się stało, czy było wynikiem procesu opartego na praktyce przechodzącej w zwyczaj, czy też efektem postanowienia organizującej życie w mieście władzy, zależnie od etapu historycznego wójta lub rady miejskiej, tego już się zapewne nie dowiemy. Podział przetrwał w niezmienionej co do zasady formie kilkaset (co najmniej niemal 400) lat, ale może i znacznie dłużej. Towarzyszył ustrojowi miasta opartemu na prawie magdeburskim, a ściślej był tego ustroju elementem, aż do jego kresu w burzliwych czasach Sejmu Czteroletniego i targowicy. Zniesiony w 1792 r. nowymi rozwiązaniami wprowadzonymi sejmowymi ustawami, jeszcze w tym samym roku został przywrócony mocą targowickich rozstrzygnięć, aby jako główny podział w mieście w końcu w 1794 r. przejść do historii.
