Casimirus Wozniakowski
Kazimierzanin poświadczony w ławie miejskiej w roku 1709, prosto z ławy w tymże roku awansowany do rady miejskiej. Godność rajcy piastował przez niecałe jedenaście lat, w radzie urzędującej- -burmistrzowskiej zasiadał ośmiokrotnie, w latach 1709–1713 i 1717–1719. Działał w okresie końca wojny północnej, wkroczenia do miasta wojsk saskich w 1711 roku i wielkiej epidemii z lat 1707–1708, zatem w kolejnym kryzysowym czasie dla miasta i tak systematycznie upadającego od drugiej połowy XVII wieku. Był członkiem Bractwa Świętego Anioła Stróża przy kościele św. Stanisława Biskupa i Męczennika na Skałce (dzisiaj Bractwo Świętych Aniołów Stróżów przy zakonie oo. paulinów), w 1712 roku odnotowany został jako starszy bractwa. Ówcześnie jego współbraćmi byli między innymi rajca Jakub Bukowiecki (nr 339) i rajca Ignacy Paweł Michałowski (nr 343). Był aktywny w środowisku, co znajduje odzwierciedlenie w księgach metrykalnych kościoła Bożego Ciała, gdzie odnotowywany był w roli świadka różnych wydarzeń rodzinnych kazimierskiej elity władzy; przykładowo w 1711 roku był świadkiem na ślubie wdowy po rajcy Jakubie Janczarowiczu (nr 335) z Franciszkiem Lapowskim, a w 1715 roku pełnił rolę świadka na ślubie rajcy Jakuba Bukowieckiego (nr 339). Zmarł 27 października 1719 roku, pochowany został w kościele św. Katarzyny, gdzie w krużgankach zakonnych zachowało się do naszych czasów epitafium wykonane w marmurze dębnickim i zapisane w języku polskim.
