Ziemianin, senator kasztelan Królestwa Polskiego, przedstawiciel rodziny Wielogłowskich z Wielogłów herbu Starykoń, urodzony po roku 1750. Syn Józefa, posła na Sejm Wielki, i Józefy z Badenich. Z Krakowem związany już w okresie Księstwa Warszawskiego – od lipca 1810 roku pełnił urząd radcy Prefektury Departamentu Krakowskiego, podlegając ówczesnemu zastępcy prefekta Stanisławowi Wodzickiemu (nr 647). Był namiestnikiem krakowskiej loży masońskiej „Przesąd Zwyciężony”. Działał następnie na terenie Królestwa Polskiego, był z nominacji cara Rosji dożywotnim senatorem kasztelanem oraz pełnił urząd prezesa Komisji Województwa Krakowskiego – władzy wojewódzkiej z siedzibą w Kielcach. Do Krakowa wrócił, aby objąć urząd prezesa Senatu Rządzącego Wolnego Miasta Krakowa. Stanowisko to pozostawało nieobsadzone od ustąpienia w 1831 roku prezesa Wodzickiego, przybrało nowy kształt ustrojowy w myśl postanowień konstytucji Rzeczypospolitej Krakowskiej z 1833 roku i de facto obsadzane było osobami wskazanymi przez przedstawicieli mocarstw opiekuńczych. Kasper Wielogłowski usiłował jednak prowadzić własną politykę, stawiając interesy miasta na pierwszym planie. Zakreślił plan rozbudowy traktów komunikacyjnych z Królestwem Polskim i Prusami, wprowadził do obiegu monetę krajową Wolnego Miasta Krakowa, dostrzegł konieczność ochrony zabytkowych obiektów, przyczynił się do ocalenia przed rozbiórką kościoła św. Katarzyny. Ustąpił z urzędu 25 lutego 1836 roku na znak protestu przeciw wydaleniu z Krakowa emigrantów popowstaniowych i wkroczeniu wojsk trzech mocarstw opiekuńczych. Powrócił epizodycznie na scenę polityczną dziesięć lat później, w trakcie powstania krakowskiego 1846 roku, gdy objął tekę ministra spraw wewnętrznych w rządzie skompletowanym przez Jana Tyssowskiego po ogłoszeniu dyktatury powstańczej. Po upadku powstania został aresztowany przez Rosjan i uwięziony w warszawskiej Cytadeli. Ożenił się trzykrotnie: z Marianną Wiercińską, Urszulą Sołtyk i na koniec z jej młodszą siostrą Katarzyną. Miał dwie córki i czterech synów, wśród nich Walerego, księgarza, wydawcę i pisarza. Zmarł w 1847 roku.
