Lekarz medycyny i weterynarii, historyk sztuki, profesor Uniwersytetu Krakowskiego (Szkoły Głównej Krakowskiej), urodzony w 1781 roku. Syn Wojciecha, mieszczanina z Siedmiogrodu, osiadłego w Krakowie około roku 1774. Studiował w Krakowie i Wiedniu. Brał udział w kampanii roku 1809 jako lekarz 17. pułku wojsk Księstwa Warszawskiego, był naczelnikiem szpitali wojskowych w Warszawie i Płocku. Od 1811 roku pracował w Krakowie jako fizyk w szpitalu św. Łazarza. W 1815 roku przez pół roku był na uniwersytecie zastępcą profesora w katedrze anatomii i fizjologii, w roku 1822 objął jako profesor wykłady z weterynarii, kierując jednocześnie kliniką uniwersytecką, tracąc ją rok później na rzecz proaustriackiego Józefa Macieja Brodowicza – konflikt tych uczonych podzielił środowisko akademickie. W roku 1831 Soczyński wrócił na uniwersytet i jako profesor akuszerii teoretycznej objął katedrę położnictwa i chorób kobiecych i dzieci. Utracił ją w 1833 roku, dwa lata później opuścił uniwersytet, zajął się historią sztuki oraz działalnością polityczną. W 1820 roku powołano go do Senatu Rządzącego Wolnego Miasta Krakowa. Zajmował się reformą uczelni, a w ramach Wydziału Spraw Wewnętrznych i Policji odpowiadał za organizację służby zdrowia i zwalczanie epidemii. Należał do stronnictwa mieszczańskiego. W 1828 roku, w trakcie zmian ustrojowych wzmacniających nurt konserwatywny, pozbawiono go godności senatorskiej. Wrócił do Senatu z końcem 1830 roku, w atmosferze nadchodzącego powstania. Przyczynił się do odsunięcia od prezesury w Senacie Stanisława Wodzickiego (nr 647). Z uwagi na długotrwałe nieobsadzanie tego urzędu na zmianę z innymi senatorami w miesięcznych kadencjach stawał na czele miasta jako senator prezydujący – w listopadzie 1831 i 1832 roku oraz lutym 1833 roku. Zgromadził bogatą bibliotekę i kolekcję dzieł sztuki, które spłonęły w pożarze 1850 roku. Był członkiem Towarzystwa Naukowego Krakowskiego i Towarzystwa Warszawskiego Przyjaciół Nauk. Należał do krakowskiej loży wolnomularskiej „Przesąd Zwyciężony”. Zmarł 12 marca 1862 roku w Krakowie, pochowano go na cmentarzu Rakowickim.
