Lekarz, działacz społeczny, polityk, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego, premier rządu Rzeczypospolitej Polskiej. Odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Polonia Restituta. Urodził się w 1865 roku w Okocimiu. Ukończył Wydział Lekarski Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 1893 roku uzyskał tytuł doktora medycyny. Kontynuował studia i pracę naukową w Pradze, Monachium, Heidelbergu, Frankfurcie nad Menem, Paryżu i Wiedniu. Po powrocie do Krakowa objął w 1899 roku na stanowisku profesora katedrę weterynarii na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu. Działał w stowarzyszeniach zawodowych. Jako prezes krakowskiego Towarzystwa Lekarskiego przyczynił się do wzniesienia siedziby Towarzystwa, której wnętrza zaprojektował jego przyjaciel Stanisław Wyspiański. Dzięki inicjatywie Juliana Nowaka powstał również Instytut Weterynarii i Medycyny Doświadczalnej. W 1905 roku został wybrany do Rady Miejskiej. Gdy jesienią 1914 roku wojska rosyjskie zagroziły miastu, komendant twierdzy 6 listopada zarządził przymusową ewakuację. Miasto opuściło wielu radnych oraz prezydent Juliusz Leo (nr 678), w wyniku czego Namiestnictwo we Lwowie rozwiązało 9 listopada Radę Miejską i mianowało Juliana Nowaka komisarzem rządowym. Jego krótkie rządy przypadły na czas zagrożenia i paniki wojennej. Zdecydowanymi działaniami starał się polepszyć aprowizację miasta, co nie przydało mu przychylności wśród rzemieślników. 22 listopada wrócił do Krakowa prezydent Juliusz Leo i ponownie objął zarządzanie miastem, Julian Nowak zaś pozostał do 1916 roku na stanowisku wiceprezydenta. W 1921 roku został rektorem uniwersytetu, a w 1922 roku premierem rządu Rzeczypospolitej Polskiej. Później poświęcił się działalności naukowej. Żonaty z Zofią Wężowicz, miał dwie córki. Zmarł 7 listopada 1946 roku w Krakowie, pochowano go na cmentarzu Rakowickim.
