Georgius Bidermann
Krakowski kupiec sukienny, pieczętujący się herbem własnym. Za wybitne zasługi w wojnie w Inflantach (szczególnie za rany odniesione w bitwie pod Newlem), a także za obronę Krakowa w 1587 roku przed wojskami arcyksięcia Maksymiliana Habsburga otrzymał polskie szlachectwo. Nadał mu je Zygmunt III Waza, a nobilitację potwierdził sejm 12 kwietnia 1598 roku. W latach 1617–1618 Biderman zasiadał w ławie miejskiej. Awans do rady miejskiej otrzymał w 1622 roku, zajął w niej miejsce po zmarłym Ludwiku Kromerze (nr 453). Z tej okazji powstał krótki panegiryk autorstwa Alberta Samborskiego. Rajcą był niedługo, bo zaledwie trzy lata. Trzykrotnie wchodził do rady urzędującej i w przypadającej na niego kolejności pełnił funkcję burmistrza. W tej roli stał na czele rady w trudnych dla miasta chwilach epidemii w 1623 roku. Podjął wówczas kroki zmierzające do zaprowadzenia bezpieczeństwa sanitarnego poprzez usunięcie nędzarzy, żebraków i włóczęgów. Umieścił ich w szpitalu św. Sebastiana, a z miejskiej kasy zaopatrzył w niezbędną żywność i lekarstwa. Bezwzględnie karał przestępców. Jego rządy twardej ręki przyczyniły się konfliktu z ławą miejską. Powodem sporu było żądanie od pospólstwa wystawienia straży do pilnowania murów miejskich. Prywatnie sympatyzował z zakonem jezuitów. Był właścicielem kilku nieruchomości. Na początku XVII wieku należał do niego dom na rogu Rynku i dzisiejszej ul. Siennej (nr 5, kamienica „Bidermanowska”). Z żoną Anną Amendówną miał trzech synów: Stanisława, Piotra i Jana, których szlachectwo, uzyskane jeszcze przez ojca Jerzego, potwierdził sejm w 1662 roku. Jerzy Biderman zmarł w 1624 roku. Na urzędzie rajcy zastąpił go Krzysztof Schedel (nr 481).
