Joannes Tylinski
Karczmarz, piwowar. Starszy cechu piwowarów kleparskich. W roku 1703 wraz z rajcą Wawrzyńcem Piskalskim (nr 176) oraz dwoma towarzyszami cechowymi, piwowarami Grzegorzem Gruszczakowiczem (nr 171) i Tomaszem Skalskim, przedstawił do potwierdzenia królowi Augustowi II Mocnemu statut kleparskich piwowarów, wcześniej potwierdzony przez królów Władysława IV Wazę w 1646 roku i Jana III Sobieskiego w 1676 roku, a zatwierdzony wcześniej, w 1578 roku przez Stefana Batorego. Odnotowany w ławie miejskiej w roku 1705, lecz akta miejskie z tego okresu są niekompletne. Pełnił urząd poborcy podatkowego – gdy w tymże 1705 roku postawiono mu zarzut nieprowadzenia rejestru zbieranych podatków, wyjaśnił, że regestrów doskonałych nie mam, bo pisać nie umiem, ani mi też przydano takiego kolegi, który by pisać umiał. Dwukrotnie żonaty, z pierwszego małżeństwa miał córkę, powtórnie wszedł w związek małżeński z Anną. W roku 1708 zapisał w swojej ostatniej woli: Ja Jan Tyliński, radzca kleparski, proszę aby ciało moje było pochowane w kościele św. Floriana na Kleparzu przed Pasją, do którego ołtarza wiecznymi czasy leguję złp. 2050 i na domu moim zwanym Grabijańskim zapisuję; a żeby za duszę moją, małżonki mojej i krewnych się modlili, obliguję […]. Na pogrzeb leguję złp. 400 […] na rocznicę złp. 300 […] i do różnych klasztorów złp. 100. Zapewnił sobie po śmierci mszę co kwartał i aniwersarz, a w pogrzebie udział zakonników i bractw z pięciu klasztorów. Zwrócił się też w testamencie bezpośrednio do dojrzałej już, wywianowanej córki z pierwszego małżeństwa: za czym obowiązuję ją i na sąd Boski pozywam ją, ażeby zadość woli mojej ostatniej się stało i ażeby małżonki mojej Anny i z potomstwem mnie z nią od Boga danym nie turbowała i w żadne kłótnie i kłopoty z nią nie wchodziła. Nieznany jest nawet przybliżony rok jego śmierci, w 1721 roku został wzmiankowany jako zmarły.
