Joannes Romanowicz
Prawnik, sekretarz królewski, kawaler Złotej Ostrogi. W 1657 roku był podwójcim krakowskim, w tymże roku, po opuszczeniu miasta przez Siedmiogrodzian, należał do inicjatorów spisku mającego ułatwić Janowi Kazimierzowi przejęcie miasta z rąk pozostających w nim Szwedów. Z końcem 1665 roku został powołany przez wojewodę krakowskiego Stanisława Potockiego w skład rady miejskiej, na miejsce po Kasprze Celeście (nr 517), w której zasiadał przez prawie 14 lat. Dziewięciokrotnie był nominowany do rady urzędującej, w ramach której w przypadającej na niego kolejności pełnił funkcję burmistrza. Wszedł w skład komisji mającej rozpatrywać sprawy zaległych podatków i sądzić opieszałych podatników i poborców. Z ramienia miasta posłował na sejmy w latach 1662 i 1667. W 1669 roku wraz z rajcą Stanisławem Kłosowiczem (nr 528) podpisał elekcję Michała Korybuta Wiśniowieckiego. W tym samym roku w ramach specjalnej komisji rewidował stan fortyfikacji miejskich, w następnym roku kolejny raz posłował na sejm, w tym też czasie rada powierzyła mu funkcję lonera. Bywał na sejmikach proszowickich, w 1678 roku został wybrany deputatem wojewódzkim do komisji skarbowej we Lwowie. Jako burmistrz prezydował w 1678 roku na wspólnym posiedzeniu magistratu i 40 Mężów, na którym uradzono sposób postępowania w czasie grasującej w mieście zarazy. Zachowały się wysokie oceny jego prawniczych umiejętności. Jan Romanowic był właścicielem kamienicy przy Rynku (nr 32). Z małżeństwa z Anną Antoszowicówną miał córkę Annę. Zginął koło Rudawy między 12 września a 28 października 1678 roku, gdy jego kolasa wpadła do wąwozu. Na jego miejsce w radzie miejskiej powołano Adama Drużyńskiego (nr 549).
