Joannes Okonsky
Karczmarz, przedstawiciel zasiedziałej, rozgałęzionej rodziny kazimierskiej, aktywnej w lokalnych władzach (jego krewny, Tomasz Okoński, był pierwszym wójtem założonego w 1784 roku miasta Podgórza) i konsekwentnie bogacącej się. Urodził się w 1715 roku. Oprócz karczmarstwa zajmował się handlem i inwestował w nieruchomości. Uzyskał honorowy tytuł sekretarza królewskiego. Karierę rozpoczynał w gremium Dwunastu Mężów, gdzie został odnotowany w latach 1748–1749. W radzie miejskiej zasiadał od roku 1758 przez niecałe trzydzieści pięć lat, w skład rady urzędującej wchodził dwudziestodwukrotnie. W 1780 roku wziął udział w deputacji rady miasta składającej cesarzowi Józefowi II na specjalnie udzielonej im audiencji w Wieliczce, gdzie cesarz bawił, podziękowanie za zwrócenie Kazimierzowi wsi Zabłocie. W roku 1788 jako burmistrz przewodził delegacji kazimierskiej finalizującej negocjacje z przedstawicielami rządu wiedeńskiego na temat sprzedaży miejskich gruntów, w tym Zabłocia, położonych po prawej stronie Wisły, a potrzebnych dla rozbudowy nowo powstałego miasta Podgórza; jego podpisy widnieją pod stosownymi układami zawartymi w tej sprawie. Przez Katarzynę Okońską był spowinowacony z Szymonem Rotkiewiczem (nr 359); wykorzystując fakt, że ten był poborcą podatkowym, Jan Okoński nie płacił cła od sprowadzanej z Wieliczki (czyli z zagranicy) soli. By zaradzić tego typu praktykom, rada miejska utworzyła na wolnej części rynku kazimierskiego skład solny, wydzierżawiając go kupcom wielickim, czyli konkurencji. W 1787 roku komisja dobrego porządku, lustrująca podupadający Kazimierz, wytknęła Okońskiemu, że zawłaszcza liczne, opuszczone posesje, nie dopuszczając do ich przejścia na rzecz miasta i eksploatując je na własną rękę. Co więcej, czynił tak nawet z własnością miejską – przejął materiały z rozbiórki kazimierskich sukiennic, miejski folwark Dajwór i dom celny przy bramie Krakowskiej. Ten ostatni przebudował na własną siedzibę, przy okazji doprowadzając do zawalenia się części muru miejskiego. Niektóre z tych zawłaszczeń sankcjonował później, przeforsowując wespół ze spowinowaconym z nim rajcą Szymonem Rotkiewiczem korzystne dla siebie uchwały rady miejskiej. Doczekał włączenia Kazimierza do Krakowa w wyniku ustaw Sejmu Czteroletniego, lecz dalszych wydarzeń, w tym zabiegów rady miejskiej o utrzymanie samodzielności miasta, już nie. Ożenił się dwukrotnie: w 1740 roku z Anną Maciołkowiczową, z którą miał syna Karola, oraz w 1752 roku z Franciszką, córką rajcy Jana Szwandera (nr 347), z którą miał córkę Mariannę (zmarła w roku 1784) i syna Stanisława. Zmarł 7 czerwca 1792 roku, rok po śmierci żony. Pochowany został w kościele Bożego Ciała, w południowej kruchcie zachowało się epitafium jego i żony.
