Joannes Kaspary (Gaspary, Caspari)
Poczmistrz krakowski, konsyliarz królewski. Urodził się około 1743 roku. Syn Jana Gotfryda, złotnika, przybyłego z Drezna, który osiadł w Krakowie w roku 1742. Początkowo zajmował się handlem, a następnie objął funkcję poczmistrza w latach 1772–1993, po ojczymie swej małżonki Janie Poszmanie. Do rady został wybrany w 1774 roku na miejsce po Janie Fryderyku Sztumerze (nr 633). W ciągu dwóch dekad sprawowania urzędu rajcowskiego dwunastokrotnie wchodził w skład rady urzędującej, której członkowie w ustalonej kolejności pełnili funkcję burmistrza. Wraz z innymi rajcami brał udział w uroczystym bankiecie na cześć Stanisława Augusta na zamku (w 1787 roku). Z jego inicjatywy Kraków nie uczestniczył w zjeździe miast polskich, organizowanym przy udziale Jana Dekerta (w 1789 roku). Jan Nepomucen Kaspari był delegatem w Warszawie podczas uchwalenia Konstytucji 3 maja. Niechętny reformom konstytucyjnym nie został powołany do rady miasta ustanowionej w 1792 roku na jej mocy. Znalazł się natomiast w radach powołanych w tym samym i w następnym roku po Targowicy i po sejmie grodzieńskim. Nie wszedł do rady powołanej przez Naczelnika Tadeusza Kościuszkę w kwietniu 1794 roku, ale już w czerwcu tego roku uzyskał nominację rajcowską od okupacyjnych władz pruskich. Jan Nepomucen Kaspari otrzymał szlachectwo w 1790 roku. Miał w dzierżawie wieś Dąbie i austerię na przedmieściu. W 1782 roku jako dzierżawca Dąbia został wraz z miastem jako właścicielem pozwany przez miasto Kazimierz o nieprawne pobieranie opłat z mostu na starej i nowej Wiśle, a także o przywłaszczenie sobie pewnych korzyści z Bieżanowa, Okopów i Zabłocia. Posiadał kamienicę w Rynku 8 oraz dwie kamienice przy ul. św. Jana. Pierwsza z nich była zwana Starą Pocztą (część obecnego nr. 17/19) i została kupiona od szpitala św. Ducha. Drugą (nr 13) pozyskał od Ignacego Przebendowskiego w 1788 roku i zbył w roku 1804 za 23 750 florenów Janowi Loranzowi. W 1767 roku ożenił się z Magdaleną, córką Karola Wagnera, ławnika krakowskiego. Miał syna Franciszka Ignacego. Zmarł w 1825 roku.
