Ioannes Mrovinski Plocywlos
Mieszczanin kazimierski, urodzony w 1514 roku, pochodzący z rodziny szlacheckiej pieczętującej się herbem Jelita. W kazimierskiej radzie miejskiej zasiadł w 1563 roku na siedemnaście lat, do rady urzędującej powoływany był jedenastokrotnie. W roku 1566 wraz z Marcinem Spunthem (nr 221) przedstawił królowi w imieniu burmistrza, rady, wójta i ławy sprawę nadużywania herbu miejskiego przez niektóre cechy rzemieślnicze, które zaczęły włączać go do swoich pieczęci, a nawet posługiwać się nim jako znakiem na swoich wyrobach. Zygmunt August wydał cechom stosowny zakaz, pod sankcją kary w wysokości 50 złotych węgierskich, uznając wyłączność władzy miasta do posługiwania się herbem. W tymże roku Jan Mrowiński Płoczywłos w uznaniu zasług otrzymał od rady miejskiej wieczystą i dziedziczną dzierżawę jednej z dwunastu miejskich jatek solnych, co powiązane było z otrzymaniem koncesjonowanego prawa do sprowadzania i sprzedaży soli wielickiej. Był wraz z rajcą Gabrielem krawcem (nr 220) pełnomocnikiem burmistrza i rady miejskiej Kazimierza w sporze między Aleksym Rabką, być może synem rajcy Jana Rabki (nr 195), skarżącym radę o agitowanie przeciwko jego kandydaturze przed elekcją na wolne miejsca w radzie – w roku 1567 Zygmunt August uznał racje miasta prezentowane przez pełnomocników. Jan Mrowiński jest jednym z nielicznych przedstawicieli władz Kazimierza, po którym zachowały się, oprócz wpisów w księgach miejskich, także inne zabytki. Był autorem moralizatorskiego dziełka Stadło małżeńskie, wydanego w Krakowie w 1561 roku, wznowionego w roku 1890 w serii Biblioteka Pisarzów Polskich na podstawie prawydania zachowanego w Bibliotece Kórnickiej. W pracy tej stawia między innymi tezę, że jednym z walorów instytucji małżeństwa jest jej zbawienny wpływ na tłumienie męskich i niewieścich skłonności do nieczystych praktyk miłosnych i innego wszeteczeństwa w tej dziedzinie. Dostrzegał, że erotyka to nie tylko prokreacja, lecz i ucieszność z Wenerą, co jednak ograniczał w tym moralizatorskim dziele do „jarzma małżeńskiego”. Kolejny zachowany zabytek to pomnik nagrobny, który Jan Mrowiński wystawił sobie w krużganku kościoła św. Katarzyny jeszcze za życia, w 1577 roku. Uwiecznił swój wizerunek w renesansowym ujęciu, w mieszczańskim stroju, w sansowinowskiej pozie półleżącej, z kapeluszem w ręce i herbem rodowym w tle. Obydwa relikty, pisarski i nagrobny, świadczą, że był człowiekiem nietuzinkowym, wykształconym, obdarzonym fantazją. Zmarł w roku 1580. Dwa lata przed śmiercią ofiarował klasztorowi przy kościele św. Katarzyny 100 złotych, zabezpieczone na swojej kamienicy przy ul. Krakowskiej, z której corocznie on i jego spadkobiercy mieli płacić klasztorowi 4 złote rocznego czynszu w czterech ratach, w zamian za co zakonnicy zobowiązali się za duszę jego i żony wieczyście odprawiać msze w określone święta przed ołtarzem Jana Jałmużnika w krużgankach klasztornych oraz w czasie procesji eucharystycznej odśpiewywać przed tymże ołtarzem Te Deum i odmawiać kolektę w ich intencji. W 1581 roku w radzie miejskiej na zwolnione po Janie Mrowińskim Płoczywłosie miejsce nominowano Michała Groba (nr 242).
