Iohannes (Hannus) Kyzinger (Kyzling, Kisling, Kisslingk), Waltek (Waltkowicz)
Kupiec, przemysłowiec, właściciel ziemski, najwybitniejszy przedstawiciel rodziny Kezingerów osiadłej w Krakowie od połowy XIV wieku. Syn Waltera, wielkorządcy krakowskiego (nr 228), wnuk Klausa (nr 168). Odnotowany w latach 1481-1534. Został powołany do rady miejskiej w roku 1490 i zasiadał w niej aż do roku 1534, Wielokrotnie był powoływany do rady urzędującej — zostało to stwierdzone dla lat 1490,1499,1500,1503 i 1512—1520. Wtedy też pełnił w przypadającej na niego kolejności funkcję burmistrza. W radzie był jednym z trzech opiekunów skarbca miejskiego, został wybrany lonerem miejskim. W 1517 roku, jako loner, wraz z Pawłem Kaufmanem (nr 309) zrezygnował z wydzierżawiania piwnicy świdnickiej w ratuszu i spowodował przejęcie jej w administrowanie przez miasto, jednocześnie oddając ją Stanisławowi Karnkowskiemu pod warunkiem, że miasto będzie zakupować dla niego piwo świdnickie do wyszynku, a on miastu za każdą beczkę da 5 grzywien (przez dwa lata miasto kupiło 185 beczek tego piwa, z przyzwoitym wpływem do kasy miejskiej). W 1518 roku Jan przeciwstawił się żądaniu pospólstwa dotyczącemu rozliczenia się z administracji cła, dzierżawy Dąbia i Grzegórzek oraz wagi miejskiej — skarga wniesiona przez pospólstwo do króla poskutkowała dekretem Zygmunta Starego z 1521 roku, upoważniającym delegatów pospólstwa do corocznego rozliczania dochodów miejskich. W ten sposób Jan przyczynił się do zinstytucjonalizowania trzeciego porządku (ordynku) — quadragintaviratu. Został dożywotnim opiekunem majątku miejskiego. Był sołtysem bronowickim. Głównym źródłem jego dochodów, oprócz dzierżaw miejskich, były kopalnie w Trzebini. Był żonaty z Dorotą, córką Pawła Bera (nr 280), następnie z Barbarą, córką Mikołaja Kleidera (nr 245), oraz Anną, córką Pawła Kaufmana (nr 309). Zmarł w 1534 roku. Jedynym spadkobiercą był syn Jan młodszy. Z czasem Kislingowie przenieśli się na wieś i po uzyskaniu nobilitacji przeszli do stanu szlacheckiego.
