Joannes Kassuba
Przedstawiciel rodziny kleparskiej, która oprócz niego wydała także dwóch innych rajców: pokolenie wcześniej Piotra Kaszubę (nr 103), natomiast pokolenie lub dwa później Marcina Kaszubę (nr 144); może byli to ojciec oraz syn lub wnuk Jana. Jan Kaszuba był właścicielem domów w najbardziej reprezentacyjnych punktach miasta, przy rynku i ul. Długiej. W trakcie odnotowanego dwunastoletniego zasiadania w radzie miejskiej tylko dwukrotnie został wzmiankowany w radzie urzędującej jako burmistrz. Natomiast aktywnością wykazał się w życiu rodzinnym: w roku 1607 odnotowana została jego żona Zofia, w roku 1612 żonaty był z Anną, z kolei w 1615 roku jego żoną była już Katarzyna, wdowa po rajcy Macieju Świętku (nr 126), która do nowej rodziny wniosła także synów z pierwszego małżeństwa, Stanisława i Marcina. Nie skończyło się to dobrze dla Jana Kaszuby, którego dom stał się sceną drastycznych konfliktów. W 1615 roku w księdze sądowej ławnicy miejscy zapisali: Będąc dnia dzisiejszego w domu Pani Katarzyny, pana Jana Kassuby małżonki, zastaliśmy ją bardzo chorą od razów sobie przez pomienionego małżonka dnia wczorajszego zadanych, na łóżku leżącą y biodra bardzo spuchłe mającą. O które to razy y pobicie, jeśliby Pan Bóg z tego świata rozjąć raczył, zleciła y teraz zleca synom swym Stanisławowi i Matiaszowi praw nie czynić. Katarzyna i jej synowie sami wymierzyli sprawiedliwość, skoro w tymże 1615 roku Jan Kaszuba, leżąc chory w łóżku, posłał przeciw nim skargę do sądu wójtowskiego o to, iż mu ta choroba z pobicia i pokopania wczorajszego przyszła. Czy to z choroby, czy ze zgryzoty, Jan niebawem zmarł, prawdopodobnie na przełomie 1616 i 1617 roku.
