Prawnik, aptekarz, polityk, urodzony około 1780 roku w krakowskiej rodzinie mieszczańskiej. W roku 1801 kupił od Antoniego i Anny Szasterów kamienicę przy Rynku (obecnie nr 13B) wraz z apteką „Pod Złotą Głową”. Był właścicielem apteki do roku 1829, kiedy to przekazał ją bratu Wincentemu. U zarania Rzeczypospolitej Krakowskiej w 1816 roku został powołany przez Komisję Organizacyjną w skład Komisji Włościańskiej, mającej uregulować prawa własności i powinności chłopów. W 1820 roku Zgromadzenie Reprezentantów powierzyło mu funkcję sędziego pokoju, rok później został przedstawicielem do tego Zgromadzenia. Od roku 1824 zasiadał w Senacie Rządzącym, początkowo jako senator czasowy, od roku 1824 jako senator dożywotni, na miejsce po zmarłym senatorze, wcześniejszym burmistrzu, Walentym Bartschu (nr 635). W senacie przewodził senatorom mieszczańskim, będąc głównym oponentem prezesa Stanisława Wodzickiego (nr 647). W roku 1827 jako przedstawiciel Senatu zasiadał w Zgromadzeniu Reprezentantów, pełniąc funkcję marszałka; przewodniczył obradom, podczas których na prezesa Senatu wybrano Józefa Nikorowicza; wybór ten unieważnili rezydenci państw opiekuńczych, pozostawiając prezesurę w rękach Wodzickiego. W roku 1828 został usunięty z Senatu przez tak zwany „komitet epuracyjny”, działający z inspiracji Wodzickiego za przyzwoleniem rezydentów – przywrócony został do Senatu w grudniu 1830 roku, w przeddzień krakowskich wydarzeń powstania listopadowego. Przyczynił się do usunięcia Wodzickiego z prezesury w Senacie. W czasie wakatu na prezesowskim urzędzie pełnił na zmianę z pozostałymi senatorami, w kadencjach miesięcznych, funkcję senatora prezydującego, pełniącego obowiązki prezesa Senatu – w sierpniu 1831 roku i w marcu 1832 roku. W roku 1833, po ukonstytuowaniu się Komisji Reorganizacyjnej, na żądanie rezydentów został powtórnie usunięty z Senatu. Ożenił się z Marianną z Dzianottich, ich córka Franciszka Józefa poślubiła Wincentego Kirchmayera, bankiera, pierwszego prezesa Izby Przemysłowo-Handlowej. Zmarł około 1847 roku.
