Joannes Janczarowski
Kazimierzanin, syn Stanisława, działalność we władzach miejskich rozpoczął od uzyskania w 1693 roku nominacji na urząd ławnika; w ławie miejskiej został odnotowany także w latach 1699, 1700 i 1701. W roku 1702 z ławy awansował do rady miejskiej, rajcą był przez cztery lata, zasiadając w tym czasie trzykrotnie w radzie urzędującej i pełniąc funkcję burmistrza. Przyszło mu działać w pierwszej fazie wojny północnej, gdy do Kazimierza w latach 1702–1705 trzykrotnie wkraczały wojska szwedzkie oraz wojska saskie – miasto, oprócz narażenia na wojenne grabieże i zniszczenia, ponosiło koszty utrzymania wojsk i wysokich kontrybucji. Realna władza spoczywała w rękach okupantów, z gubernatorem okupacyjnym dla krakowskiego „trójmiasta” generałem Magnusem Stenbockiem na czele. Był to czas największego upadku miasta w jego całej historii. Jan Janczarowicz odziedziczył po ojcu Stanisławie kamienicę położoną na Podbrzeziu, w kamienicy tej jeszcze za życia ojca własnym sumptem wystawił parkany, chlew, piece i nowe powały. W drugiej z posiadanych kamienic, w połowie zakupionej przez ojca od ławnika kazimierskiego, późniejszego rajcy, Adama Wachlikowicza (nr 292), zamieszkiwała wdowa po ojcu, macocha Jana. Jan Janczarowicz był żonaty dwukrotnie, z Reginą, a następnie z Jadwigą. Zmarł w 1705 roku. W roku 1711 wdowa Jadwiga poślubiła Franciszka Lapowskiego, czego świadkami byli Stanisław Szwander (nr 334), Kazimierz Jan Woźniakowski (nr 341) i Jakub Bukowiecki (nr 339). Syn Jana Janczarowicza, Jakub (nr 342), od roku 1709 zasiadał w kazimierskiej radzie, kontynuując karierę ojca.
