Jacobus Borkowski (Borkowicz)
Jubiler i złotnik (ostatni złotnik w radzie miasta). Syn Macieja Borkowskiego (zmarłego w 1649 roku), złotnika krakowskiego. Do Krakowa przybył z ojcem najprawdopodobniej z Wodzisławia. Karierę w mieście zawdzięczał protekcjom magnackim. Stanisław z Brzezia Lanckoroński popierał ponoć jego starania o obywatelstwo krakowskie, zaś z polecenia wojewody Dominika Zasławskiego został wybrany syndykiem (19 maja 1650 roku), a sześć dni później rajcą krakowskim (zajął w radzie miejsce zwolnione po śmierci Pawła Hippolita – nr 459). Wcześniej przez trzy lata był drugim syndykiem i w tym czasie spotkał się z zarzutem, że nie posiada prawa miejskiego i bezprawnie korzysta z praw obywatelskich. Kategorycznie zaprzeczył i stwierdził, że prawo to przyjął – wraz z innymi złotnikami – w 1625 roku, ale omyłkowo nie został wciągnięty do ksiąg miejskich. W czasie trzyletniej kariery rajcowskiej dwukrotnie wszedł do rady urzędującej i w przypadającej na niego kolejności pełnił funkcję burmistrza. Dwukrotnie był lonerem. W cechu złotników wielokrotnie sprawował najważniejszą funkcję starszego (1635, 1640, 1645, 1646, 1648). W imieniu cechu złotników podpisał umowę (1 czerwca 1635 roku) na renowację cechowej kaplicy. Wraz z Jakubem Soszycem wpłacił na ten cel 400 złotych. W 1630 roku nabył kamienicę przy ul. Grodzkiej (obok domu Laniera złotnika). Posiadał też wieś Opatkowice. Z małżeństwa z Katarzyną (zawartego w 1645 roku), wdową po Wojciechu Doleżyńskim, złotniku krakowskim, nie pozostawił dzieci. Zmarł po 16 lutego 1653 roku w Krakowie. Na urzędzie rajcy zastąpił go Sebastian Kłosowic (nr 515). Żona Jakuba zmarła około 1658 roku i spoczęła w kościele Wszystkich Świętych.
