Hiacinthus Łopacky
Lekarz, profesor Uniwersytetu Krakowskiego, sekretarz królewski, kawaler Złotej Ostrogi, urodzony około 1620 roku w Krośnie nad Wisłokiem, syn tamtejszego rajcy Jana i Elżbiety. Studiował w Krakowie, stopień doktora medycyny uzyskał w Padwie. Objął katedrę anatomii Uniwersytetu Krakowskiego. Do prawa miejskiego został przyjęty w roku 1650. W 1654 roku wszedł do rady miejskiej, na miejsce po Janie Benedykcie Saviolim (nr 512) – rajcą był przez prawie pół wieku. Dwadzieścia sześć razy powołano go do rady urzędującej, tyleż razy zatem w przypadającej na niego kolejności pełnił funkcję burmistrza. W latach okupacji szwedzkiej bronił profesorów Uniwersytetu przed złożeniem przysięgi Szwedom. W czasie zarazy niósł pomoc lekarską. W 1662 roku powołano go do rewizji ksiąg miejskich w ratuszu, w 1669 roku wszedł w skład komisji badającej fortyfikacje miasta. W 1683 roku, z okazji wjazdu do miasta Jana III Sobieskiego, na Rynku, „kędy go magistrat witał i winszował tak wielkich tryumfów, oracją miał Doktor Łopacki”. Jako burmistrz witał w 1697 roku wjeżdżającego do miasta Augusta II. Prowadził praktykę lekarską dla wielu magnackich domów, był lekarzem kapituły krakowskiej, pracował w szpitalu św. Ducha. Miał kamienicę przy ul. Sławkowskiej (nr 7), a także grunt na Kawiorach. Poślubił Elżbietę Winklerównę, z którą miał synów Jana i Stanisława Antoniego, rajcę (nr 562), przez kilka lat zasiadającego – za królewskim przyzwoleniem – w radzie wraz z ojcem. Z drugiego małżeństwa z Elżbietą Kencówną pochodzili: Jacek Augustyn, archiprezbiter kościoła Mariackiego, i Franciszek. Jacek Łopacki zmarł 15 maja 1702 roku. Jego bogaty księgozbiór trafił do Biblioteki Jagiellońskiej. Na jego miejsce do rady miejskiej wybrano Józefa Behma (nr 575).
