Hieronimus Belza
Kupiec, syn Andrzeja, ze znanej patrycjuszowskiej rodziny krakowskiej, spokrewniony z Marcinem Bełzą (nr 242). W latach 1607–1608 zasiadał w ławie miejskiej. W roku 1609 został powołany przez wojewodę krakowskiego Mikołaja Zebrzydowskiego na urząd rajcy, zajął wówczas miejsce po Janie Spiglerze (nr 396). Zasiadał w radzie do roku 1622 włącznie, w tym czasie trzy razy wchodził w skład rady urzędującej i w przypadającej na niego kolejności pełnił funkcję burmistrza. W sprawach miejskich odbył w roku 1614 podróż do Lwowa, rok później, w czasie tumultów w Krakowie, z rajcą Ludwikiem Kromerem (nr 453) udali się do Warszawy do Zygmunta III Wazy z prośbą o interwencję; król odpowiedział w liście do rajców: „żałujemy, że to swawoleństwo tak wielką górę bierze, że ludzie spokojni w domach swych w pokoju zostawać nie mogą; czemu aby się zapobieżało posyłamy listy nasze do księdza biskupa i wojewody krakowskich, także do akademii tamecznej, aby środków i sposobów poszukali, żeby ta swawola poskromiona być mogła”. Hieronim Bełza posłował na sejmy w Warszawie w latach 1616 i 1621. W czasie konfliktu mieszczan Krakowa i handlarzy żydowskich stanął w obronie mieszczaństwa. W roku 1615 miasto złożyło u niego srebro przeznaczone na pospolite ruszenie – depozyt odebrano od rodziny dopiero pięć lat po jego śmierci. Zajmował się handlem suknem. Miał kamienicę przy ul. Szpitalnej (obecnie nr 15A), dzierżawił od miasta Dąbie i Grzegórzki. Nabył Koznicze, Sroczice i część dóbr Chrzanów. Ożenił się z Małgorzatą i miał z nią synów: Stanisława, rajcę Andrzeja (nr 484), Marcina, Jana, oraz córki: Florencję, dominikankę z klasztoru na Gródku, Elżbietę i Annę, pierwszą żonę rajcy, profesora Andrzeja Piotrkowczyka (nr 487). Zmarł w 1622 roku. Jego miejsce w radzie zajął dotychczasowy zastępca pisarza miejskiego Mateusz Gruszczyński (nr 477).
