|
tytuł honorowego obywatela nadany 6 lipca 1818 roku |
…w dowód wdzięcznej pamięci przysług Jego miastu tutejszemu w trudnych wojennych czasach poczynionych… (z uchwały Senatu Rządzącego – ANK, sygn. WMK IV-4, s. 310) |
Henryk książę Lubomirski
były prefekt Departamentu Krakowskiego Księstwa Warszawskiego
Portret Henryka Lubomirskiego z 1839 r. pędzla Jakuba Procińskiego oraz własnoręczny podpis uhonorowanego.
Henryk Lubomirski, książę, herbu Szreniawa bez Krzyża, galicyjski działacz polityczny, mecenas sztuki, kurator Ossolineum. Urodzony 15 września 1777 r. w Równem na Wołyniu, syn kasztelana kijowskiego Józefa i Ludwiki z Sosnowskich, wychowywany przez krewną, księżnę Izabelę z Czartoryskich Lubomirską. Uznawany za cudowne dziecko, był jako pupil swojej protektorki portretowany i rzeźbiony przez wielu wybitnych twórców europejskich. Z czasem zyskał silną pozycję w wiedeńskich kręgach, od 1796 r. był kawalerem maltańskim, w 1805 r. został szambelanem. W 1809 r. poparł stronników Napoleona i włączył się w struktury administracyjne Księstwa Warszawskiego; książę Józef Poniatowski mianował go prefektem Departamentu Krakowskiego. Odziedziczone po księżnej Czartoryskiej zbiory z pałacu w Wiedniu pomnożył i przeniósł do Przeworska; w 1823 r. włączył je do zbiorów powstającego Ossolineum, w którym objął funkcję kuratora – wzbogacenie i umocnienie instytutu było dziełem jego życia. W 1807 r. ożeniony z Teresą, córką stolnika litewskiego Józefa Klemensa Czartoryskiego, miał trzy córki: Izabelę, Jadwigę i Dorotę, oraz syna Jerzego Henryka. Zmarł 20 października 1850 r. w Dreźnie; pochowany w krypcie bazyliki w Przeworsku. Tytuł nadany uchwałą Senatu Rządzącego nr obrad 1152, nr Dziennika Głównego 2030 (ANK, sygn. WMK IV-4, s. 310) podjętą 6 lipca 1818 r., gdy prezesurę Senatu Rządzącego sprawował Stanisław Wodzicki. Uhonorowanie było wyrazem wdzięczności za wspieranie miasta w okresie pełnienia od 1810 r. urzędu prefekta Departamentu Krakowskiego Księstwa Warszawskiego.
Portret Lubomirskiego w mundurze kawalera maltańskiego oraz miejsce spoczynku w krypcie pod kaplicą Grobu Pańskiego bazyliki kolegiackiej pw. Ducha Świętego w Przeworsku (patrz także s. 109).
