Gabriel Słonski
Mieszczanin, starszy cechu kamieniarzy i muratorów, urodzony około 1520 roku w Krakowie, syn karczmarza Wojciecha Słoninki. W roku 1560 przyjął prawo miejskie. Do roku 1569 był muratorem (architektem) miejskim. Uczestniczył w budowie renesansowych domów wielu patrycjuszy w mieście. Uznano go winnym katastrofy w czasie budowy domu wojewody Stanisława Tęczyńskiego (zawaliła się ściana sąsiedniej kamienicy); przystąpił do dalszych prac, ręcząc za efekt własną kamienicą przy ul. Gołębiej (obecnie nr 16A). W ławie miejskiej zasiadał w latach 1569–1572. Z niezbyt wysoko notowanego stanowiska muratora awansował jednak na rajcę. Do rady miasta wszedł w 1573 roku na miejsce po Piotrze Gutteterze (nr 389). Zasiadał w niej przez niecałe 26 lat. Powołany do rady urzędującej dwukrotnie, w przypadającej na niego kolejności pełnił funkcję burmistrza. Był prowizorem szpitala św. Ducha w latach 1573–1582 (oskarżony następnie z tego tytułu o nadużycia) i nadzorcą stróży rybnej (od 1578 roku). W 1575 roku powierzono mu nadzór nad bronioną przez cech barchanników siódmą wieżą od bramy Floriańskiej w kierunku bramy Mikołajskiej. Zajmował się handlem, był właścicielem dóbr ziemskich. Ożenił się z Agnieszką, córką muratora Antoniego z Fiesole (w warsztacie którego praktykował jako młodzieniec) i Katarzyny. Z małżeństwa tego miał córki: Zofię, żonę Bartłomieja Gdowskiego, zmarłą przed 1598 rokiem, Urszulę, żonę Andrzeja Zagórzyńskiego, i Agnieszkę, żonę Krzysztofa Ratkowskiego. Zmarł między 6 stycznia a 22 marca 1598 roku w Krakowie. Pochowano go w kościele Mariackim.
