Doktor filozofii i nauk wyzwolonych, profesor matematyki Uniwersytetu Krakowskiego (Szkoły Głównej Krakowskiej), pedagog, urodzony w 1762 roku w powiecie połongowskim na Żmudzi, syn Franciszka, przedstawiciela rodziny o wojskowych tradycjach. Studiował na Akademii Wileńskiej, od 1781 roku na Uniwersytecie Krakowskim, gdzie ukończył matematykę i fizykę. Trudnił się prywatną pedagogiką, między innymi na dworze Prota Potockiego na Podolu, jednocześnie publikował rozprawy naukowe z zakresu matematyki i językoznawstwa. Cierpiał na chorobę oczu, przeszedł operację w Wiedniu i rekonwalescencję we Włoszech, co pozwoliło mu w 1818 roku przyjąć na Uniwersytecie Krakowskim stanowisko profesora i objąć katedrę matematyki. Osiadł z liczną rodziną w Krakowie. Został członkiem Towarzystwa Warszawskiego Przyjaciół Nauk i Towarzystwa Naukowego Krakowskiego. Pracując na uniwersytecie, prowadził nadal prywatne nauczanie, angażując się także w szkolnictwo publiczne – był wizytatorem i egzaminatorem szkół gimnazjalnych. Należał do miejskiego Komitu Budowniczo-Ekonomicznego, działał w komitecie budowy mogiły kościuszkowskiej jako „delegowany do dozoru”. W roku 1831 został wybrany z ramienia uniwersytetu do Senatu Rządzącego Wolnego Miasta Krakowa, w którym zajmował się sprawami szkolnictwa średniego i akademickiego. W sytuacji długotrwałego nieobsadzania urzędu prezesa Senatu i pełnienia przez senatorów przemiennie, w miesięcznych kadencjach, obowiązków prezesa, stanął na czele miasta jako senator prezydujący w maju 1832 roku. Do Senatu ukształtowanego w 1833 w oparciu o nową konstytucję Rzeczypospolitej Krakowskiej już nie wszedł, zakończył także pracę akademicką, przechodząc w tymże roku na emeryturę. Należał do Towarzystwa Dobroczynności. Żonaty z Anną Hanówną, poznaną podczas pracy na Podolu, miał siedmioro dzieci, w tym trójkę przedwcześnie zmarłych. Zmarł 5 maja 1839 roku w Krakowie.
