Franciscus Rolinski
Lekarz, doktor medycyny, profesor i rektor Uniwersytetu Krakowskiego, urodzony około 1597 roku w Pabianicach, syn Jana. Od roku 1612 studiował w Krakowie, następnie w Padwie, gdzie uzyskał doktoraty z medycyny i prawa. Z początkiem lat trzydziestych osiadł w Krakowie, do prawa miejskiego został przyjęty w 1641 roku. W roku 1645 został powołany do rady miejskiej, w której zasiadał prawie 30 lat. Dwunastokrotnie zasiadał w radzie urzędującej i pełnił w przypadającej na niego kolejności funkcję burmistrza. Po zajęciu Krakowa przez Szwedów w 1655 roku sprzeciwił się złożeniu hołdu Karolowi Gustawowi. Wtedy też pożyczył miastu na kontrybucję dla okupanta kwotę 3000 złotych polskich pod zastaw srebrnego kura Bractwa Kurkowego. Jako burmistrz w 1660 roku popadł w konflikt z Uniwersytetem: gdy motłoch miejski i studenci atakowali kamienice, w której ukryli się Żydzi, w obronie atakowanych rozkazał piechocie miejskiej strzelać; zginęło trzech żaków. Roliński został wtedy na krótko proskrybowany z uczelni. Prowadził praktykę lekarską, był nadwornym lekarzem wojewody krakowskiego Stanisława Lubomirskiego. Katedrę medycyny objął po Krzysztofie Naymanowicu (nr 473), w latach 1657–1667 był czterokrotnie rektorem. Był właścicielem kamienicy przy ul. Grodzkiej 39 i wsi Stęgoborzyce. Ożenił się najpierw z Elżbietą Łojówną, z którą miał syna Jana, wydziedziczonego za hulaszcze życie. Drugą żoną była Krystyna Zalaszowska, z którą miał córkę Annę (jej mężem był rajca Andrzej Stanisław Krauz – nr 559) i syna Franciszka Benedykta. Zmarł 14 lipca 1674 roku w Krakowie, został pochowany w kościele Wszystkich Świętych. Jego miejsce w radzie zajął Krzysztof Krauz (nr 544).
