Poseł na Sejm Krajowy, kawaler Orderu Franciszka Józefa i Orderu Żelaznej Korony. Urodzony 10 października 1848 roku w Warszawie, syn Stanisława i Berty z Neumarków. W 1868 roku przybył do Podgórza, gdzie związał się z zakładami przemysłowymi Maurycego Barucha (młyny parowe, cegielnie, piekarnie). Początkowo pracował jako kasjer w młynach, następnie awansował na dyrektora zakładów, którym pozostawał przez szereg lat. W roku 1884 wziął udział w wyborach samorządowych i uzyskał mandat podgórskiego radnego. Radnym był przez ponad trzydzieści lat, czyli aż do rozwiązania rady miejskiej w Podgórzu w 1915 roku. Po rezygnacji Nikodema Garbaczyńskiego (nr 17) z urzędu burmistrza 1 marca 1900 roku w wyborach uzupełniających rada miejska powierzyła mu ten urząd, przedłużając mandat na kolejne kadencje – pełnił go przez piętnaście lat, stając się tym samym najdłużej urzędującym burmistrzem Podgórza epoki autonomicznej. W tym czasie był dwukrotnie wybierany na posła do Sejmu Krajowego we Lwowie. Od 1888 roku honorowy obywatel Podgórza. Dobrze zapisał się dla rozwoju gospodarczego i komunalnego. Stanął jednak przed w istocie dramatyczną decyzją w sprawie połączenia Podgórza z Krakowem w ramach projektu Wielkiego Krakowa. Nie był współtwórcą tej koncepcji, ale też nie stanął na czele jej kontestatorów. Do historii przeszedł w efekcie jako jeden z symboli połączenia obu miast, a jednocześnie likwidacji miejskiej podmiotowości Podgórza. Prowadził długie i skomplikowane negocjacje z władzami Krakowa, aby uzyskać optymalne dla Podgórza warunki kontraktu między miastami. Po połączeniu 1 lipca 1915 roku, oznaczającym rozwiązanie dotychczasowych władz podgórskich, wszedł do rady miejskiej w Krakowie oraz krakowskiego magistratu jako IV zastępca prezydenta, zasiadł też w radzie nadzorczej Wojennej Centrali Handlowej. Po roku złożył rezygnację z zarządu miasta, pozostał jednak radnym działającym w komisji tramwajowej i komisji dla dróg wodnych. W 1916 roku został dyrektorem Banku Odbudowy Kraju we Lwowie – pełnił to stanowisko do roku 1924. Od 1903 roku pracował w bankowości. Był właścicielem domu przy ul. Józefińskiej 33. Ożenił się dwukrotnie: z Wandą, córką Emila Serkowskiego (nr 14), a następnie z Józefą, urodzoną w Podgórzu. Miał syna Józefa Stanisława, prawnika, oraz dwie córki: Marię i Zofię. Zmarł 1 marca 1925 roku, jest pochowany na Starym Cmentarzu w Podgórzu w rodzinnym grobowcu Serkowskich i Maryewskich. Jest patronem ulicy w Podgórzu, u stóp kopca Krakusa. Jego imię nosi też reprezentacyjna sala na pierwszym piętrze dzisiejszego Urzędu Miasta Krakowa przy Rynku Podgórskim.
