Franciscus Dzianotty (Gianotti)
Kupiec, pochodzący z rodziny wywodzącej się z Włoch, syn Jakuba Tomasza i Marianny z Toryanich. Jego stryjem był rajca Jan (nr 597). W latach 1761–1774 był ławnikiem sądowym. Do rady miejskiej został wybrany w 1774 roku, na miejsce po Franciszku Soldadinim (nr 602). Zasiadając w radzie urzędującej, sześciokrotnie pełnił w przypadającej na niego kolejności funkcję burmistrza. Do rady wybranej w oparciu o ustawy Sejmu Czteroletniego 14 kwietnia 1792 roku już nie wszedł. Jednak 12 września, po Targowicy, nastąpiła restytucja władz miejskich i odzyskał urząd rajcy. Wszedł też do rady powołanej 4 marca 1794 roku po sejmie grodzieńskim. Z kolei nie znalazł się w radzie restaurowanej przez Tadeusza Kościuszkę 14 kwietnia 1994 roku. Wkrótce jednak ponownie wszedł do rady przywróconej 15 czerwca 1794 roku przez okupacyjne władze pruskie. W okresie Sejmu Czteroletniego popierał reformy wprowadzone ustawami z 1791 roku, w tymże roku wygłosił mowę na sesji deputowanych do miast Wydziału Krakowskiego, drukiem upowszechnioną także w innych miastach. Współuczestniczył w ustalaniu położenia przyszłej nekropolii na Rakowicach. Był podskarbim Konfraterni Włoskiej mającej kaplicę w kościele Franciszkanów; uwikłał się w1788 roku w wyniesienie w niejasnych okolicznościach i przetopienie sreber z tej kaplicy – sprawa oparła się o sąd, a kwotę uzyskaną ze sprzedania przez Dzianottiego stopionego srebra zarekwirował Kościuszko na rzecz powstania. Franciszek Dzianotti miał kamienicę przy Rynku (obecnie nr 15), kamienicę zwaną „Hiszpania” na przedmieściu Piasek, dom z ogrodem („Dworek pani Dzianotty”) w jurydyce Biskupie (okolice dzisiejszego pl. Biskupiego) oraz dwa sklepy w Sukiennicach. Był dwukrotnie żonaty, z pierwszego małżeństwa miał syna Onufrego i dwie córki; drugą żoną była Barbara, córka Józefa Bartscha (nr 618) i Joanny de Chedeville. Zmarł 8 marca 1796 roku.
