Erasmus (Rozmus) Czeczotka-Tłokiński (Zezottka)
Kupiec, finansista, syn Mikołaja pochodzącego z Tłokini w Kaliskiem. Nobilitowany na sejmie w Piotrkowie w 1552 roku, pieczętował się herbem Jastrzębiec. Powołano go do rady miejskiej w roku 1547 (bez praktyki w ławie miejskiej). Do rady urzędującej był nominowany szesnastokrotnie, wtedy też w przypadającej na niego kolejności pełnił funkcję burmistrza. Zastępował lonerów w latach 1547 i 1551, sam był lonerem w roku 1554. Posłował w latach 1548 i 1554 na sejmik prowincjonalny, w roku 1548 na sejm w Piotrkowie, w roku 1554 w Lublinie, a w latach 1562/1563 na piotrkowski sejm egzekucyjny. Był dzierżawcą majątku miejskiego: wsi Dąbie i Grzegórzki, Wagi Mniejszej, stróży rybnej, kramów sukiennych. Zwano go „krwawym burmistrzem”. Zdominował radę, a urząd uczynił źródłem nielegalnych dochodów. Sprzedawał wakujące urzędy, nie rozliczał dochodów miasta, bezwzględnie rozprawiał się z przeciwnikami. Jako prowizor szpitala scholarów utrzymywał tam nie ubogich, lecz swoją służbę. W 1578 roku bezprawnie rozwiązał radę 40 Mężów, powołując własną, co pociągnęło za sobą królewską interwencję. W 1567 roku doprowadził do bezprawnego skazania na śmierć magistra Mikołaja Wolskiego, konkurenta Erazma do niewieścich względów, co z kolei wywołało tumulty studenckie. Miał kilkanaście domów, w tym swoją główną siedzibę na rogu ulic Wiślnej i św. Anny, gdzie utrzymywał łaźnię, „w której się z publicznymi dziewkami kąpie, nie pomnąc na wstyd i bojaźń Pańską” – jak współcześnie zapisano. Wprawdzie ożenił się ze starszą, lecz posażną Barbarą z Krupków, ale odprawił ją, żyjąc z Hanną Żurawską, niewiastą lekkich obyczajów, z którą zresztą miał czwórkę nieślubnych dzieci. Za niemoralny tryb życia i podejrzenie o herezję został ekskomunikowany. Zmarł 6 kwietnia 1587 roku, nie pozostawiając legalnych potomków, ale król uznał później prawa do spadku dwójce jego nieślubnych dzieci.
