Inżynier budowlany, urodzony 13 kwietnia 1822 roku w Podgórzu, syn Józefa Teodora Serkowskiego, wieloletniego sekretarza i kasjera w magistracie podgórskim, i Elżbiety z Naizerów, pieczętowali się herbem Lubicz. Ukończył nauki w Instytucie Technicznym w Krakowie oraz dodatkowe kursy budowlane. W 1854 roku pracował w podgórskim komisariacie dyrekcji budownictwa dróg pod kierownictwem Józefa Zolla (nr 10), następnie w administracji budowlanej w Wieliczce i w dyrekcji budownictwa w Krakowie, od 1870 roku zaś w oddziale budowlanym starostwa powiatowego w Krakowie na etacie adiunkta budowniczego, a potem inżyniera. W pierwszych wyborach samorządowych w 1867 roku uzyskał mandat podgórskiego radnego – członkiem rady gminnej pozostawał nieprzerwanie do samej śmierci (przez trzydzieści trzy lata). Szybko wszedł w skład magistratu, obejmując w 1869 roku etat budowniczego miejskiego, i obowiązki te pełnił, z wielkimi zasługami, aż przez dwadzieścia dwa lata, czyli do roku 1891. Był wybierany na przedstawiciela Podgórza w radzie powiatowej w Wieliczce, został też członkiem tamtejszego Wydziału Powiatowego. W roku 1884 wybrano go na urząd zastępcy naczelnika gminy – burmistrza. Pełnił tę funkcję do 4 października 1888 roku, w ostatnich miesiącach występując dodatkowo w roli pełniącego obowiązki burmistrza, gdy odwołano z urzędu Floriana Nowackiego (nr 13).4 października, w ramach wyborów uzupełniających, został naczelnikiem gminy – burmistrzem. Urząd ten pełnił jednak krótko, zaledwie do 20 grudnia tegoż roku, kiedy to złożył rezygnację zarówno z członkostwa w radzie, jak i z urzędu burmistrza – okazał w ten sposób swoje zdystansowanie wobec rozgrywek personalnych w radzie, w której mocno aktywni byli stronnicy zdymisjonowanego Nowackiego. O ile z burmistrzostwa został zwolniony, o tyle radni uprosili go jednak, by pozostał w ich gronie. Autentycznie zasłużony dla Podgórza, szczególnie w budownictwie, urządzaniu terenów zielonych oraz rozwoju oświaty, jeszcze w dniu rezygnacji z urzędu burmistrzowskiego otrzymał tytuł honorowego obywatela miasta. Żonaty był z Rozalią z Nadmillerów, z którą miał troje dzieci: zmarłą jako dziecko Helenę, Stanisława, także inżyniera budownictwa zasłużonego dla Podgórza, oraz Wandę, która wyszła za Franciszka Maryewskiego (nr 18), przyszłego burmistrza. Żona wniosła do małżeństwa wieś Jugowice, która później została przekazana synowi. Serkowski zmarł 23 września 1900 roku. Jest pochowany na Starym Cmentarzu w Podgórzu. Jeszcze w tym samym roku rada uchwaliła, aby nadać jego imię planowanej, nowej ulicy w Podgórzu (równoległej do ul. Długosza) oraz aby wstawić do Sali obrad Rady miejskiej jego biust. Ponieważ ulica nie powstała, radni w 1902 roku postanowili przemianować pl. Sienny na pl. Serkowskiego.
