Prawnik, urzędnik austriacki w randze radcy krajowego, pracownik Sądu Ziemskiego w Tarnowie. Pierwszy prezydent (burmistrz) pochodzący z nominacji władz państwowych, zgodnie z ustrojem władz miejskich cesarstwa Austrii, w tym dekretem cesarskim z 15 października 1801 roku ustanawiającym nową strukturę magistratu i znoszącym samorząd miejski w Krakowie. Uroczyście mianowany na urzędzie 1 września 1802 roku przy udziale krajowego gubernatora hrabiego de Trautmansdorfa. Pełnił urząd przy pomocy pierwszego wiceprezydenta Józefa Gollmayera (nr 645) i dziesięciu radców, wśród nich Walentego Bartscha (nr 635), który zyskał rangę drugiego wiceprezydenta. Dominik Drdatzki wdrażał scentralizowany i zbiurokratyzowany system administracji austriackiej; językiem urzędowym stał się niemiecki, na pieczęci pojawił się w miejsce herbu miasta dwugłowy orzeł austriacki. Siedzibę magistratu przeniesiono z Ratusza do wynajętego na ten cel dawnego pałacu Massalskich (Larischa) na rogu ul. Brackiej i pl. Wszystkich Świętych. Za jego prezydentury miasto zaczęło się dźwigać z upadku, czego symbolem było wybudowanie w latach 1801–1802 ważnego dla komunikacji handlowej mostu Karola (nazwanego tak na cześć arcyksięcia Karola Habsburga) łączącego Kraków z rozwijającym się jako samodzielne miasto Podgórzem; most ten zniosła wielka powódź w sierpniu 1813 roku. Dla uporządkowania miasta w 1804 roku podjęto decyzję o wyburzeniu starych murów i baszt obronnych, nieprzydatnych dla celów wojennych. Dominik Drdatzki zrezygnował z prezydenckiego urzędu na własną prośbę w 1805 roku. Uzyskał nominację na szefa prokuratorii kameralnej we Lwowie, następnie został prezesem Sądu Szlacheckiego w Stanisławowie. Otrzymał w roku 1835 niższy tytuł szlachecki Ritter von Ostrow, rok później indygenat galicyjski.
