Stolarz. W łacinie średniowiecznej burmistrz określany był jako proconsul, jednak był używany także termin praetor – stąd zapewne przydomek Dawida. W kleparskiej ławie sądowej zasiadał w latach 1721–1722. Do rady miejskiej wszedł w roku 1726, odnotowywany był jako rajca do roku 1743. Żonaty z Katarzyną. Został wybrany do rady miejskiej również w 1744 roku, lecz już 25 stycznia tegoż roku zmarł. Jako członka i konsyliarza Bractwa Ubóstwa Chrystusowego pochowano go w kaplicy brackiej św. Jana Kantego w kościele św. Floriana w Kleparzu. Podczas pogrzebu wydano na świece 116 złotych, na msze w klasztorach 52 złote, wikariuszom przekazano 40 złotych; zmarłego ubrano za 23 złote, ubogich nakarmiono za 24 złote, wódki dla różnych ludzi kupiono 4 garnce za 12 złotych, a kolejne 5 złotych rozdano dziadom co przy ciele i dzwonnikom. Zachował się sporządzony w 1744 roku inwentarz pośmiertny. W spisie tym znalazły się między innymi laska ze srebrną gałką trzcinową i szpada z mosiądzu z pendentem (pas typu bandoliery). Żona Katarzyna Pretorowa zmarła w 1752 roku, pochowana została przy mężu w kościele św. Floriana.
