Dawna wieś po prawej stronie Wisły, w południowej części dzisiejszego miasta Krakowa, około 9 km od jego centrum, sąsiadująca przez Wisłę z Zakrzówkiem (od 1910 roku z Krakowem), Łagiewnikami, Jugowicami, Swoszowicami, Opatkowicami i Kobierzynem. W XVIII wieku w wyniku wyrębu lasu powstał na jej terenie przysiółek Zaborze.
Najstarsze znane wzmiankowanie pochodzi z 1382 roku – jest to zapis nazwy wsi w brzmieniu Borek; inne dawne brzmienia: Borkow (1408), Borek Falencki (od pierwszej połowy XIX wieku). Nazwa pochodząca w pierwszym swoim członie od terminu określającego las iglasty, w drugim członie od nazwy osobowej „Fałek” („Chwałek”).
Wieś należała przez wieki do parafii pw. św. Jakuba Apostoła w Kazimierzu przy Krakowie, następnie, już w okresie zaboru, do parafii pw. Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Gaju; w 1925 roku erygowano w Borku Fałęckim parafię pw. Matki Boskiej Zwycięskiej. Wieś używała godła w postaci orła w koronie, około 1930 roku zastąpionego wizerunkiem przemysłowego pejzażu.
W roku 1464 przeniesiona została wraz z 29 innymi wsiami kapituły krakowskiej z prawa polskiego na prawo magdeburskie przez króla Kazimierza Jagiellończyka. Wówczas to powstało centrum osady w rejonie dzisiejszej ulicy Zawiłej, jak też dokonano łanowo-leśnego rozłogu pól – w XIX wieku odnotowywano lokalne nazwy pól i rejonów wsi: Ogrojce, Kliny, Ogrodzie, Dąbrówka, Okopy, Za Rzeką, Nad Strugami; w północnej części wsi Zaborze ukształtowane już jako przysiółek.
Historycznie wieś była własnością duchowną, należącą do krakowskiej kapituły katedralnej. Pod koniec XVIII wieku przeszła na własność utworzonego w 1782 roku przez cesarza Józefa II Funduszu Religinego, który z kolei przekazał tę wieś w prywatne ręce. W XIX wieku przeprowadzono przez Borek odcinek traktu cesarskiego z Wiednia do Lwowa (dzisiejsza ulica Zakopiańska), w latach 1874–1880 wzniesiono w ramach Twierdzy Kraków fort Borek. Na początku XX wieku na terenach wsi powstały podstawy przemysłowego charakteru gminy, w tym zakłady sodowe, cegielnie i huta z piecem martenowskim, od 1919 roku pod nazwą Huta Żelaza „Kraków”.
Przed rozbiorami gromada Borek należała do sięgającego na północ po Wisłę powiatu szczyrzyckiego, po roku 1772 znalazła się jako gmina w austriackim cyrkule wielickim, od 1782 roku w cyrkule myślenickim. Pod koniec XVIII wieku do gminy Borek czasowo włączono Jugowice. W 1815 roku Borek powrócił jako gromada (od 1856 roku gmina) pod zabór austriacki, do cyrkułu myślenickiego, w 1819 roku przekształconego w cyrkuł wadowicki. W okresie autonomii galicyjskiej, od 1866 roku, wieś mająca status gminy jednostkowej należała do powiatu wielickiego, od 1896 roku do powiatu podgórskiego – stan ten przetrwał do roku 1923, kiedy to Borek Fałęcki objęty został powiatem krakowskim. W 1934 roku gminę Borek Fałęcki przekształcono w gromadę w ramach gminy zbiorczej Borek Fałęcki.
W roku 1941 znajdujący się w okupacyjnym departamencie i powiecie krakowskim Generalnego Gubernatorstwa Borek Fałęcki (liczący wówczas 5,25 km² i 6171 mieszkańców) przyłączony został do Krakowa, do jego X obwodu administracyjnego, tworząc XXV dzielnicę katastralną miasta.
Obecnie tereny tej dawnej wsi stanowią część dzielnicy samorządowej IX Łagiewniki- -Borek Fałęcki.
Ze Słownika geograficznego z lat 1880–1902: Borek Fałęcki, wieś. Roku 1389 Mszczuj z Imbramowic część wsi sprzedaje Nawojowi z Tęczyna prepozytowi skalmierskiemu za 92 grzyw. W połowie XV wieku wieś kapituły krakowskiej, miała 6 łanów kmiecych dających po ½ grzywny czynszu, młyn na rzece Wildze dający 4 grzywny, karczmę dającą 2 kopy groszy. Wieś dokoła otaczają lasy dębowe i sosnowe.
