Bartholomeus (Bartosz) Ovoczek (Owocek, Onoczek, Onoczka, Ouoczek)
Kazimierzanin, karierę we władzach miejskich rozpoczął w roku 1497, obejmując urząd ławnika. W roku 1500 znalazł się w pierwszym z funkcjonujących w tym roku składów rady miejskiej – pierwszą radę (z jego udziałem) powołano na rok 1500 w grudniu roku poprzedniego, drugą (już bez jego udziału) na jesieni roku 1500. Ustanowienie nowego składu przed upływem kadencji związane było najprawdopodobniej z tumultem w czasie przejścia przez Kraków krzyżowców idących z krucjatą – w kazimierskim mieście żydowskim doszło do rozruchów zakończonych pogromem i rabunkiem, a rada miejska oskarżona została o niezapobieżenie tym wydarzeniom, w wyniku czego rajcowie Bartłomiej Owoczek i Jan Zontag młodszy (nr 170) rok później znaleźli się w więzieniu. Uwolniony, Bartłomiej Owoczek wrócił do rady urzędującej w roku 1503. Jako rajca urzędujący został odnotowany jeszcze w latach 1508, 1514–1516, 1519, 1523, 1525, 1527 i 1529, był zatem rajcą przez niemal trzydzieści lat. W tym czasie jako rajca stary wzmiankowany został w latach 1501, 1502 i 1507, w latach 1514 i 1518 przewodniczył jako burgrabia sądowi wójtowsko-ławniczemu, pełnił też urząd wójtowski w latach 1517, 1518 i 1519. W tym ostatnim roku władze miejskie skazały na śmierć trzech szlachciców, za co reprezentacja tych władz, wśród nich Bartłomiej Owoczek, stanęła przed sądem królewskim. On sam został uwięziony i następnie zwolniony za poręczeniem mieszczan. Gdy wrócono do sprawy w roku 1520, jako jeden z czternastu obwinionych stawił się na Wawelu na sąd królewski, jednak w ostatniej chwili uciekł z zamku i ukrył się. Poręczyciele oświadczyli, że przybył z nimi na zamek i nie wiadomo, w jaki sposób i gdzie się podział, co oskarżyciele skitowali, że tchórzem podszyty uciekł. Bartłomiej, który podczas ówczesnego zdarzenia był wójtem i z tego tytułu należał do najbardziej zagrożonych najwyższą karą, życie jednak ocalił, i to nie ucieczką, bowiem wyrok niewymierzający mu kary był gotowy już wcześniej (inni, Piotr Szeląg – nr 162, Stanisław Sieczko – nr 184, i Stanisław Kawka – nr 185 zapłacili za tę sprawę głową). Ponownie w radzie urzędującej zasiadł już w roku 1523. Żonaty był z Agnieszką. W roku 1531 roku Zygmunt Stary, zatwierdzając testament Agnieszki Owoczkowej, już owdowiałej, wyraził zgodę na to, aby kwotę przeznaczoną przez nią na potrzeby miasta Kazimierza obrócić na budowę spalonego ratusza.
