Baltasarus Smieszkowic
Kazimierzanin, zasiadający w radzie miejskiej w tym samym czasie, w którym rajcą był Dominik Śmieszkowicz (nr 320). Prawdopodobnie łączyły ich więzy rodzinne, możliwe że obaj lub któryś z nich powiązani byli z występującym o pokolenie wcześniej kazimierskim karczmarzem Wojciechem Śmieszkowiczem. Baltazar uzyskał nominację do rady miejskiej w roku 1670, godność rajcowską sprawował przez niecałe siedemnaście lat. W tym czasie dziesięciokrotnie powoływany był do rady urzędującej- -burmistrzowskiej. Jego udział we władzach miejskich przypadł na czasy odbudowy życia miejskiego i jego tkanki społeczno-gospodarczej po dramacie potopu szwedzkiego, odbudowy, która – jak wykazała historia – nie miała już szans powodzenia. Upadek miasta postępował, trwały obciążenia na rzecz wojska, a kolejne zniszczenia wojenne, które miał przynieść XVIII wiek, były tuż za progiem. Próbowano uporządkować sprawy wykonywania rzemiosła: w 1681 roku Baltazar Śmieszkowicz jako rajca urzędujący brał udział w zatwierdzaniu statutu cechu tkaczy i barchanników kazimierskich, uchwalonego w tymże roku przez starszych tego cechu; w roku 1684 statut ten wraz z innymi, wcześniejszymi dokumentami dotyczącymi kazimierskich tkaczy i barchanników, potwierdził Jan III Sobieski. Na jego kadencję burmistrzowską w 1685 roku przypadła sprawa rozpatrzenia i przyjęcia zmienionego statutu cechu słodowników i piwowarów, przedstawionego następnie królowi Janowi III Sobieskiemu do zatwierdzenia. W tymże 1685 roku Baltazar Śmieszkowicz pełnił funkcję seniora rady (rola ta, występująca także w Krakowie i Kleparzu, nie jest jeszcze przez historyków rozpoznana) – był wtedy świadkiem w sprawie podejrzenia rajcy Jakuba Dunicza (nr 322) o przejęcie i spalenie adresowanych do rajcy Wojciecha Zawady młodszego (nr 321) urzędowych listów z Poczty Warszawskiej w sprawach zadwornych; sprawa ta była prawdopodobnie prowokacją w ramach szerszej rozgrywki rady z rajcą Duniczem. Baltazar Śmieszkowicz w roku 1686 został pierwszym lonerem miejskim, towarzyszył mu jako drugi loner Marcin Łabęcki, delegowany przez gremium Dwunastu Mężów. Niedługo później prawdopodobnie zmarł, fragmentaryczne źródła nie pozwalają jednak nic bliższego ustalić.
