Balcer Kunc (Kuntz, Konc)
Stolarz i snycerz, twórca szeregu ołtarzy kościelnych. Urodzony około 1575 roku, zmarł po 1642 roku, syn Jana, mieszczanina kleparskiego, i Barbary, brat Sebastiana i Wojciecha (nr 145), także stolarzy, po ojcu cieśli i stolarzu, szczycącym się pracami na rzecz dworu królewskiego. Po śmierci ojca w 1588 roku ojczymem Baltazara i jego braci stał się były uczeń Jana Kuncza, stolarz Stanisław Szlosser. Baltazar po nauce stolarki u ojca kształcił się w snycerstwie we Wrocławiu, po powrocie prowadził warsztat w Kleparzu. Około 1618 roku wykonał główny ołtarz w kościele św. Marka w Krakowie, utrzymany w późnorenesansowej stylistyce. W roku 1619 oddał główny ołtarz w kościele Klarysek w Starym Sączu, w tym samym roku na zlecenie starszych Bractwa Najświętszego Sakramentu wykonał nowy ołtarz w brackiej kaplicy św. Anny w kościele Bożego Ciała w Kazimierzu. Z kolei w 1630 roku w kościele Krzyża Świętego w Krakowie wykonał boczny ołtarz w stylu barokowym. W tym samym roku wraz z bratem Wojciechem sporządził sprzęty apteczne i meble dla krakowskiego aptekarza Stanisława Jędrzejowicza. W latach 1634–1635 wraz z innymi stolarzami wiódł spór z Fabianem Mollerem, snycerzem gdańskim przybyłym do Krakowa, któremu zarzucano brak uprawnień do robót snycerskich. Na tle tego sporu można przypuszczać, że Baltazar brał udział w modernizacji wnętrza bazyliki jasnogórskiej. Aktywność zawodową łączył z zasiadaniem we władzach miejskich. Co najmniej od 1623 roku był rajcą kleparskim. W roku 1630 został odnotowany w radzie urzędującej-burmistrzowskiej. Wtedy to Szymon Brzygłos (nr 143), ławnik kleparski i przyszły rajca, oraz Joachim Głobowski, mieszczanin, jako starsi cechu siodlarzy wystąpili do rady ze skargą na ówczesnego burmistrza Baltazara Kuncza. Oto w cechu siodlarzy wykryto, że jeden z braci, przybyły z Wielkopolski Bartosz Koloni, został przyjęty do cechu na podstawie sfałszowanych dokumentów mistrzowskich, a nadto ma w poznańskim żyjącą małżonkę, podczas gdy w Kleparzu pojął inną za żonę, a po jej śmierci ożenił się kolejny raz. Jak podali, nie ma świecie żadnej rzeczy, a mianowicie złej, tak tajemnej, żeby kiedykolwiek wyniść nie miała, Pan Bóg też dłużej tego złego cierpieć i taić nie chciał, więc udało się uzyskać decyzję burmistrza Tomasza Smolińskiego (nr 141) o aresztowaniu fałszywego majstra i bigamisty. Jednak zastępujący Smolińskiego burmistrz Baltazar Kuncz takowego zbrodnika z więzienia wolno wypuścił i sprawy przeciwko nie ma, dziś na Ratuszu Kleparskim od pomienionego cechu przed sąd przypuścić nie chciał […] dając z siebie zły, a bardzo nieprzystojny przykład. Baltazar Kuncz był wraz z rajcą Janem Przeocznickim (nr 124) opiekunem prawnym dzieci po zmarłym rajcy Wojciechu Paskowiczu (nr 122), reprezentując ich interesy w procesie o spadek toczonym przed sądem wielkorządcy krakowskiego w 1623 roku. Baltazar Kuncz żonaty był z Barbarą Piszczarkówną, odnotowaną w tym małżeństwie już w 1611 roku. Był właścicielem domu położonego przy ul. Długiej, zakupił też drugi dom, bez stajni, położony przy tej samej ulicy, od strony jurydyki Biskupie. W 1634 roku wystawił w kościele św. Floriana ojcu Janowi nieistniejące już epitafium. Ostatnia wzmianka o Baltazarze pochodzi z 1642 roku. Działalność Kunczów w radzie kleparskiej jeszcze przez lata kontynuował brat Baltazara, Wojciech.
