Podstawowym atrybutem władzy, nie tylko lokalnej i nie tylko wiejskiej, była pieczęć. Pieczęć jako identyfikujący wspólnotę oficjalny znak stający się symbolem, a może jeszcze bardziej jako namacalny dowód dzierżenia władzy i płynącej z niej możliwości decydowania. W każdym razie: urząd to pieczęć, pieczęć to urząd. Czy to w dziewiętnastowiecznych, czy dwudziestowiecznych inwentarzach majątku wspólnotowego zwykle umieszczana była na poczesnym, pierwszym miejscu. Przechowywał ją wójt czy sołtys, przekazywał następcy (akt przekazania pieczęci jako atrybutu władzy i symbolu urzędu właściwy był także miastom – za czasów burmistrzowskich Krakowa, Kazimierza i Kleparza).
Przegląd zidentyfikowanych pieczęci interesujących nas tu wsi, swego rodzaju ich „kolekcję”, zaprezentowano w rozdziale Wprowadzenie, ukazano je także przy spisach sołtysów i wójtów poszczególnych miejscowości. Tutaj zwraca się więc tylko uwagę na ich podstawowe rodzaje: wspólnotowe („wieś”, „gromada”, „gmina”), urzędowe („urząd”, „zwierzchność”) i funkcyjne („sołtys”).
Wsie nie posiadały swoich herbów. Swego rodzaju herbem stawał się rysunek umieszczony w centrum pieczęci, stanowiący ideowy przekaz. Na dziewiętnastowiecznych pieczęciach dominowała symbolika związana z pracą na roli: oracz, kosiarz, kosiarka, narzędzia pracy, jak brona, pług, kosa, grabie, cep, sierp, lub innymi zajęciami: kilofy (górnictwo), łódź (przewóz), koń (hodowla), świnia (rzeźnictwo), jeleń (myślistwo), dalej symbolika religijna: wyobrażenia oka opatrzności, Matki Boskiej, kościoła. Niekiedy widoczna jest dosłowność: Opatkowice – insygnia opackie, Bronowice – brona, Wróblowice – wróbel, Przewóz – przewoźnik, Rakowice – rak, Mogiła – mogiła Wandy, czasowo samodzielny przysiółek w zakolu Wisły Koło Tynieckie – koło od wozu.
Pierwsze dwie dekady wieku XX przyniosły zmianę w dominującej symbolice: pojawia się motyw orła polskiego (jeszcze przed przełomowym rokiem 1918). W latach 30. XX wieku przeważają już pieczęcie tekstowe, pozbawione rysunków – następuje „odmitologizowanie” pieczęci, która wkrótce przeniesiona zostanie ze skrytki u wójta czy sołtysa do szuflady gminnego czy gromadzkiego biurka.
I jeszcze dwa wyjątki wyłamujące się z opisanych trendów. Władze Bronowic Wielkich konsekwentnie prezentowały na pieczęciach (znane są dziś trzy wzory) symbolikę militarną: armata (jak poniżej), lufy armatnie z proporcami i orłem, w innej mutacji zastąpionego czapką „krakuską”. Natomiast decydenci w Borku Fałęckim jak gdyby wyprzedzali czas. Otóż znana jest pieczęć gromadzka z 1868 roku z wyobrażeniem orła, co wówczas było jeszcze wyjątkiem, a w roku 1930 pojawiła się pieczęć z wizerunkiem zindustrializowanego krajobrazu – wieś ta unikała więc symboliki wiejskiej, ciążąc zapewne ku miastu Podgórzu (do 1915 roku) i będąc dla podgórzan terenem inwestycyjnym.
Ważnym atrybutem wiejskiej władzy była laska wójtowska – drewniana, toczona, z ozdobną głownią. Z okolic Krakowa znane są laski dla następujących wsi przyłączonych do miasta przed rokiem 1915: Zwierzyńca, Łobzowa i Nowej Wsi (vide ekspozycja w Muzeum Historycznym Miasta Krakowa oryginałów oraz dokumentacja fotograficzna w Archiwum Narodowym w Krakowie; bliżej o nich w Poczet 2013, s. 683–684). Niestety, laski symbolizujące godność wójtów wsi przyłączonych do Krakowa po 1915 roku nie zachowały się.
Poniżej ślad takiego atrybutu w niedatowanym dokumencie będącym spisem majątku ruchomego Bronowic Wielkich w Wielkim Księstwie Krakowskim. W dokumencie tym wymieniono także „służbowy” pas wójta, wyceniony trzykrotnie wyżej niż laska, a tyle samo, co pieczęć.
I pieczęć, i laska były pod osobistą pieczą „głowy” wsi, jak zresztą i inne elementy ruchomego majątku wspólnoty wiejskiej – wszak na tym najniższym szczeblu administracyjnym brak było osobnych pomieszczeń urzędowych, „biuro” prowadził wójt czy sołtys w swoim prywatnym domu, szersze zebrania (na przykład rady gminnej w okresach jej istnienia na tym szczeblu) przeprowadzano najczęściej gościnnie w szkole.
Nie budzi więc zdziwienia kłopot, jaki spotkał gminę Borek Fałęcki po wyruszeniu naczelnika tej gminy (wójta) na wojnę:
Kolejnym atrybutem władzy na wsi przynależnym wójtowi czy sołtysowi była urzędowa odznaka, którą przywieszano lub przypinano na piersi podczas oficjalnych, urzędowych działań. Ten zewnętrzny atrybut piastowania urzędu co najmniej od początków II Rzeczypospolitej wyparł archaiczne już wówczas laski wójtowskie.
I jeszcze – już nie w kategorii „atrybutów” – przywołajmy dwie materialne identyfikacje związane z urzędem sołtysowskim: legitymację sołtysowską i urzędową tabliczkę na siedzibie sołtysa:
