Ksiądz, doktor teologii, urodzony około 1790 roku. Ukończył kielecką szkołę średnią prowadzoną przez księży z Instytutu Communis Vitae, a następnie teologię na Uniwersytecie Krakowskim (w Szkole Głównej Krakowskiej), gdzie uzyskał doktorat. Po święceniach kapłańskich objął funkcję asesora konsystorza kieleckiego i probostwo we wsi Ciernie (obecnie w obrębie Świeborzyc). W połowie 1830 roku osiadł w Krakowie w związku z nominacją na radcę konsystorza krakowskiego. Równolegle powierzono mu funkcję prokuratora kapituły zarządzającego jej majątkiem. Reprezentował formację byłego biskupa krakowskiego, prymasa Jana Pawła Woronicza oraz jego następcy w Krakowie, biskupa Karola Skórkowskiego, wspierającego powstańców 1831 roku. Z tej biskupiej rekomendacji Antoni Walczyński wszedł w 1831 roku do Senatu Rządzącego Wolnego Miasta Krakowa. Pozostawał w politycznym związku z senackim stronnictwem mieszczańskim. Opowiadał się za zachowaniem politycznie koniecznej neutralności Rzeczypospolitej wobec powstania listopadowego, jednocześnie udzielał moralnej i materialnej pomocy powstańcom. W roku 1832, z uwagi na wakat na urzędzie prezesa Senatu, na zmianę z innymi senatorami sprawował funkcję senatora prezydującego – jego kadencja przypadła na kwiecień, działał w warunkach, gdy rezydenci mocarstw opiekuńczych bezpośrednio nadzorowali działalność Senatu i ingerowali w stan miasta po powstańczych wydarzeniach. W tymże roku został powołany do nowo utworzonego Komitetu Cenzury, wchodząc w tej dziedzinie w spory z rezydentami oczekującymi restrykcyjnych działań. Podupadając mimo młodego wieku na zdrowiu, od 1834 roku kurował się w czeskich Karlowych Warach. Zmarł 16 listopada 1837 roku, został pochowany w podziemiach katedry na Wawelu.
