Andreas Węgrzynowic (Węgrzinowicz, Węgrzinowic)
Kupiec sukienny, pieczętujący się herbem Rawicz, pochodził z Tuchowa. Prawo miejskie przyjął w 1595 roku. W roku 1626 otrzymał nominację do rady miejskiej, na miejsce po zmarłym Abrahamie Ronenbergu (nr 450). Urząd rajcy piastował przez nieco ponad 36 lat. Czternastokrotnie powoływano go do rady urzędującej, w ramach której – na przemian z innymi rajcami – pełnił funkcję burmistrza. Jako rajca wielokrotnie posłował na sejmy do Warszawy. W 1636 roku reprezentował radę przed Władysławem IV w czasie konfliktu z wiceprokuratorem zamku krakowskiego za gwałt, jakiego ten dopuścił się na rzeźnikach w jatkach miejskich. W czasie wielkiej zarazy w 1652 roku jako jeden z nielicznych rajców pozostał w Krakowie, objął funkcję burmistrza (od 11 września 1652 roku) i przez cały ten okres urzędował na ratuszu. Tuż przed oblężeniem Krakowa przez Szwedów otrzymał 17 września 1655 roku od regimentarzy koronnych nadzwyczajne uprawnienia sądownicze do karania nieposłusznych mieszczan, uchylających się od obrony miasta. Posiadał kamienicę przy ul. Szpitalnej (nr 36). Dzierżawił ogród miejski przy Nowej Bramie. Z pierwszego małżeństwa z Katarzyną pozostawił dwie córki: Annę, żonę rajcy Marcina Lochmana (nr 519) i Katarzynę (zmarłą w 1713 roku), żonę rajcy Andrzeja Stanisława Krauza (nr 559) oraz dwóch synów: Andrzeja (nr 548), rajcę krakowskiego, i Marcina, który był księdzem i profesorem filozofii na Uniwersytecie Krakowskim (zmarł w 1717 roku). Po raz drugi ożenił się w 1636 roku z Zofią (zmarła przed 25 czerwca 1686 roku), córką Krzysztofa Ambrozowica, starszego cechu pasamoników. Zmarł około 27 kwietnia 1662 roku. Na jego miejsce w radzie wybrano Stanisława Kłosowicza (nr 528).
