Galicyjski urzędnik państwowy, poseł na Sejm Krajowy, starosta przemyski, urodzony w 1812 roku w Lipniku, syn Jana i Zuzanny z domu Homa. Kawaler austriackich orderów Żelaznej Korony III klasy oraz Franciszka Józefa, honorowy obywatel miast Krakowa, Rzeszowa i Białej. Nobilitowany w 1879 roku. Od roku 1879 posługiwał się przydomkiem „Wiślański”. Karierę urzędniczą rozpoczął w 1840 roku jako praktykant konceptowy w Urzędzie Obwodowym w Rzeszowie. W 1855 roku został sekretarzem Komisji Namiestnictwa w Krakowie. Po podaniu się przez Fryderyka Tobiaszka (nr 671) do dymisji, został przez rząd austriacki mianowany 26 października 1856 roku burmistrzem Krakowa (tymczasowym – do powołania samorządu gminnego). Zrównoważył budżet miejski, przeprowadził w Magistracie powrót do języka polskiego jako urzędowego, otworzył prace nad statutem miasta. Porządkował gospodarkę komunalną (urządzano ulice i chodniki), kładł nacisk na poprawę stanu sanitarnego (opracowano projekt wodociągów miejskich). W 1857 roku uruchomiono gazownię, w 1864 roku otwarto nowy kamienny most na Starej Wiśle w pobliżu ul. Blich (dziś wiadukt kolejowy), w tymże roku miasto zakupiło na siedzibę władz i potrzeby Magistratu pałac Wielopolskich. Podczas epidemii cholery w 1865 roku stał na czele komisji zdrowia. Za jego kadencji zmieniono podział administracyjny miasta: wprowadzono na prawie 100 lat układ ośmiu dzielnic. Po wprowadzeniu w 1866 roku samorządu zwlekał z rozpisaniem wyborów. Przeprowadzono je w sierpniu tego roku, a we wrześniu nowa Rada wybrała prezydenta Józefa Dietla (nr 673). Seidler kandydował w 1866 roku na urząd wiceprezydenta, ale nie uzyskał wystarczającego poparcia. Od 1861 roku przez dwie kadencje posłował do galicyjskiego Sejmu Krajowego, optował za utrzymaniem Komisji Namiestnictwa w Krakowie i nieprzenoszeniem urzędów do Lwowa. Po odejściu z urzędu burmistrza był do 1869 roku radcą w Namiestnictwie w Białej, a następnie starostą w Przemyślu. Do Krakowa wrócił w 1879 roku, po przejściu na emeryturę. Ożenił się z Matyldą z Schaitterów. Miał syna Wilhelma oraz córki Emilię i Matyldę. Zmarł 30 marca 1895 roku w Krakowie, pochowano go na cmentarzu Rakowickim.
