Jędrzej (Andreas) Komornicki (Kumarnicki)
Urzędnik administracji austriackiej wywodzący się z jednej z gałęzi rodziny Komarnickich-Druź herbu Sas, osiadłej prawdopodobnie w ziemi przemyskiej; jej szlachectwo zostało potwierdzone przez sąd ziemski w 1782 roku. Wcześniejsza kariera zawodowa Komarnickiego nie jest znana, w roku 1806 został skierowany do Podgórza po złożeniu rezygnacji z urzędu tymczasowego burmistrza przez Macieja Wojewódzkiego (nr 5). Nominowany na burmistrza na podstawie rekomendacji udzielonej w lipcu 1806 roku przez lwowski urząd gubernialny, jako urzędujący burmistrz Podgórza po raz pierwszy odnotowany zostaje w październiku tegoż roku w aktach spadkowych Marcusa Puntnera (zmarłego asesora podgórskiego magistratu). Okres jego urzędowania obejmuje istotne dla Podgórza wydarzenia. W 1807 roku wprowadzono zasady zatwierdzania przez starostów miejskich budżetów, zamknięć rachunkowych i inwentarzy majątkowych – tym samym samodzielność magistratu została znacznie ograniczona. W lipcu 1809 roku do Podgórza wkroczyły wojska księcia Józefa Poniatowskiego (na ich cześć magistrat zorganizował udekorowanie i iluminację miasta). W mieście stacjonowały jednocześnie wojska rosyjskie – do października tegoż roku, kiedy to na mocy austriacko-rosyjskiego traktatu pokojowego Podgórze znalazło się w obrębie Krakowa jako jego IV gmina-dzielnica. Władze Krakowa, zachowując pewną odrębność Podgórza, pozostawiły na urzędach osoby stanowiące dotychczasowe władze miejskie. Tym samym Komarnicki nadal pełnił naczelny urząd dla Podgórza, jednakże już tylko jako części miasta Krakowa, z podległością krakowskiemu prezydentowi municypalnemu. Po zajęciu Krakowa w 1813 roku przez wojska rosyjskie zostało obsadzone w maju tegoż roku przez garnizon austriacki i weszło w obszar podlegający prowizorycznym rządom wojskowym. W nowo ustanowionym, tymczasowym magistracie, pozbawionym urzędu burmistrzowskiego, Komarnicki już nie występuje. Jego losy po 1813 roku nie są znane.
