Lekarz, dyplomata, poseł do Sejmu RP i Krajowej Rady Narodowej (KRN). Urodzony w 1886 roku w Horodence w rodzinie rzemieślniczej. Po gimnazjum w Stanisławowie zdał maturę w Stanach Zjednoczonych, gdzie wyjechał do pracy – początkowo był robotnikiem, a po ukończeniu studiów medycznych w Bostonie i kursu specjalistycznego w Nowym Jorku lekarzem ginekologiem. Od 1918 roku docent, od 1920 roku profesor bostońskiego Kolegium Medycyny i Chirurgii. Członek Związku Socjalistów Polskich, sekretarz Polskiej Sekcji Socjalistycznej Partii Stanów Zjednoczonych. Po powrocie w 1922 roku do Polski związał się z Polskim Stronnictwem Ludowym „Wyzwolenie”, następnie z Niezależną Partią Chłopską oraz z Komunistyczną Partią Polski. Po przewrocie majowym 1926 roku z ramienia tych partii kandydował na urząd prezydenta RP. Był posłem do Sejmu I kadencji 1922–1927. W 1928 roku kandydował do Sejmu z unieważnionej listy Związku Siły Chłopskiej. W trakcie okupacji niemieckiej zorganizował grupę Proletariusz, która w 1942 roku weszła w skład Polskiej Partii Robotniczej (PPR). Aresztowany w 1943 roku, z Pawiaka wywieziony do obozu koncentracyjnego Auschwitz- -Birkenau, był lekarzem obozowym. Po oswobodzeniu obozu skierowany przez PPR do Krakowa, gdzie 5 lutego 1945 roku objął urząd prezydenta miasta (oddzielony w lutym tego roku od funkcji przewodniczącego Miejskiej Rady Narodowej). Zajął się uruchamianiem magistratu, opartego na przedwojennej organizacji oraz kadrze, nawiązaniem kontaktów z inteligencją oraz hierarchią kościelną z metropolitą Adamem Sapiehą na czele (zadecydował o remoncie pałacu biskupiego na koszt miasta). Zasiadał równocześnie w egzekutywie Komitetu Wojewódzkiego PPR. W maju 1945 roku został wybrany do KRN, z zamiarem przejścia do służby zagranicznej. W tej sytuacji zrezygnował z urzędu prezydenta miasta w czerwcu tego roku. W latach 1945–1949 był chargé d’affaires w Londynie oraz posłem nadzwyczajnym w Kanadzie i na Węgrzech. Osiadł potem w Warszawie, był członkiem Komitetu Warszawskiego PPR, następnie wstąpił do PZPR, w 1964 roku był delegatem na IV Zjazd tej partii. W latach 1945–1971 był członkiem Głównej Komisji Badania Zbrodni Niemieckich (później Hitlerowskich) w Polsce. Odznaczony między innymi Krzyżami Oficerskim i Komandorskim OOP oraz Orderem Sztandaru Pracy I klasy. Zmarł 8 czerwca 1972 roku w Warszawie, pochowano go w Alei Zasłużonych cmentarza na Powązkach.
