Alexandrus (Alexander) Zaborowski (Zabielski) alias Pokorowic (Pokora)
Miechownik kazimierski, zajmujący się wyrobem nie tylko miechów do pieców, lecz szerzej, kaletnictwem. Poświadczony jako ławnik miejski w latach 1611 i 1615–1617. Został nominowany do kazimierskiej rady miejskiej w 1618 roku. W radzie zasiadał niecałe osiemnaście lat, czternastokrotnie uzyskiwał powołanie do rady urzędującej i pełnił wówczas funkcję burmistrza. Już w 1618 roku został odnotowany jako notariusz miejski, w latach 1623, 1625 i 1628–1630 pełnił wraz z Sebastianem Cichoszowskim (nr 278) urząd lonera – w roku 1629 lonerowie zamówili malarskie dzieło na bramę Skawińską: wizerunek św. Stanisława. W latach 1619 i 1628 odnotowano, że zalegał z podatkami. Miał dom położony przy dzisiejszej ul. Józefa 10. Jego syn Wojciech został opisany przez tropiciela nieuprawnionych tytułów szlacheckich Nekadę Trepkę: Zaborski zowie się Wojciech, syn miechownika, mieszczanina z Kazimierza u Krakowa. Bywał rajcą ten miechownik. Ten syn jego uczeł się krawiectwa. Niedouczywszy się pojął circa 1638 dziewkę Bernarda Galeretego, co kamieniczkę miał na Kazimierzu na Żydowskiej ulicy, Ślachciem zowie się ten Zaborski. Natomiast córka Katarzyna wydana została za mieszczanina Adama Gorzelskiego, a po jego śmierci poślubiona przez Wawrzyńca Wolnego, ławnika kazimierskiego, syna rajcy Jana Wolnego starszego (nr 275); gdy i on zmarł, poślubiła ławnika, przyszłego rajcę, Szymona Winiarskiego (nr 296). Aleksander Zaborski zmarł w grudniu 1635 roku, pochowany został „u Bożego Ciała”. W 1636 roku córka Katarzyna sporządziła pośmiertny spis inwentarza, ukazujący między innymi pokojowe nastawienie zmarłego rajcy: bandolet zardzewiały, krótka rusznica zardzewiała, kord stary zardzewiały, szabla stara pokarbowana zardzewiała, buława żelazna. Córka wykazała, że na poratowanie zdrowia Nieboszczykowskiego, za potrzeby rozmaite Aptekarzom, Doktorom, wydała więcej niż Dwieście złotych, gdyż mało nie cały rok chorował, a co miesiąc gorzej. Na zwolnione po śmierci Aleksandra Zaborskiego miejsce w radzie kazimierskiej powołano Stanisława Wacławika (nr 293).
