Adam Wachlikowic (Wahklikowicz)
Karczmarz kazimierski, starszy cechu karczmarzy i słodowników. W roku 1627 wraz z towarzyszami prezentował radzie miejskiej do zatwierdzenia zmieniony statut swojego bractwa cechowego, który po przyjęciu przez radę został potwierdzony w 1633 roku przez Władysława IV Wazę. W ławie miejskiej zasiadał nieprzerwanie w latach 1626–1631, z urzędu ławniczego powołany został do rady miejskiej w roku 1632. Zajął miejsce zwolnione po śmierci rajcy i burmistrza Jakuba Zatorskiego (nr 288). W roku 1644 był lonerem, dzieląc ten urząd z rajcą Tomaszem Różycem (nr 274). Sprawował go też w latach 1648–1650, mając do pomocy jako drugiego lonera Wojciecha Zawadę starszego (nr 298). W radzie zasiadał przez ponad dwadzieścia lat, w tym okresie do rady urzędującej-burmistrzowskiej powoływany był dziewiętnastokrotnie. W trakcie radcostwa w roku 1637 roku powierzono mu urząd wójta kazimierskiego. W 1645 roku pozostawał w sporze przed sądem wielkorządowym z ówczesnym burmistrzem Adamem Drążkowiczem (nr 284) i jego synem, wówczas ławnikiem, Grzegorzem Drążkowiczem (nr 297) o to, że gdy ci zwrócili się do niego jako egzekutora podatku czopowego o udzielenie ulgi, miał ich zelżyć, czyniąc despekt wielki i ciężki. Do Adama Wachlikowicza należała kamienica położona przy ul. Krakowskiej (obecnie nr 11). Miał też dwa domy z szopami na konie na Podbrzeziu (przedmieście kazimierskie, rejon dzisiejszych ulic Podbrzezie, Miodowej i Gazowej) – połowę jednego z nich sprzedał Stanisławowi Janczarowiczowi, ojcu przyszłego rajcy Jana (nr 335). Zmarł w Wielkanoc 1653 roku, pochowany został w kościele Bożego Ciała. Na zwolnione miejsce w radzie kazimierskiej uzyskał nominację Wojciech Cichoniowic (nr 306). W 1658 roku odnotowany został ławnik Adam Wachlikowicz – prezentował radzie miejskiej kolejne zmiany w statucie cechowym karczmarzy i słodowników; możliwe, że to syn rajcy Adama i że historia zatoczyła krąg.
